تيپ اول: اسبچه هايي با جثه كوچك (ارتفاع بطور متوسط 120 سانتيمتر ) و اندام حركتي كوتاه و سم هاي سخت و پوشش بدني ضخيم ، با شرايط زيستي در جنگلها .
اين حيوانات عمدتاً با شرايط جغرافيايي اروپاي غربي و مخصوصاً شمال آن ناحيه تطابق يافتن ،به لحاظ ظاهري داراي نيمرخ صاف ، گوشهاي كوچك و يال و دم كم پشت و اكثراً به رنگهاي كهر و قهوه اي مشاهده ميشده اند و شباهت زيادي با اسبچه هاي امروزي اكسمور داشته اند.
تيپ دوم:
دسته ديگري از اجداد اسبهاي امروزي و نيز نوعي اسبچه كوچك و قوي با سري زمخت بوده اند كه در دشتهاي حد فاصل مغولستان و چين مي زيسته اند و به لحاظ ارتفاع از اسبچه هاي گروه نخست كمي بلندتر بوده اند و داراي يال و دمي پر پشت بوده و موي يال آن به حالت ايستاده بوده است.
اين دسته داراي نيمرخ عمدتاً برجسته و گوشهاي نسبتاً بلند بوده اند.
اسب وحشي پرزوالسكي با 66 كروموزوم كه امروزه به تعداد بسيار اندك نگهداري و حفظ مي شوند شباهت زيادي به اين دسته دارند.
تيپ سوم:
اين تيپ از اجداد اسبهاي امروزي است كه عمدتاً در نواحي آسياي مركزي استقرار داشته اند كه قامتي بلند ( حدود 150 سانتيمتر ) و اندامي كشيده ، يال و دم كم پشت ولي نسبتاً بلند ، سر و گردن كشيده و سبك و شباهت بسيار زيادي به اسبهاي تركمني امروزي داشته اند.
تيپ چهارم:
در اين دسته اسبچه هايي كوچك و ظريف جثه مد نظر بوده اند كه عمدتاً در نواحي غربي آسيا در حوالي بين النهرين ، سوريه و احتمالاً بخش هايي از شمال آفريقا مي زيسته اند.
ضمن آنكه از سمت شمال از حضور اين اسبها در حد فاصل درياچه خزر و درياي سياه نيز شواهدي به دست آمده است.
از ويژگيهاي اين گروه ، مقاوم بودن نسبت به گرما و پر طاقت بودن حيوان است.
سر كوچك ، منحزين بزرگ ، گردن نسبتاً كوتاه ، استخوان بندي ظريف ، يال و دم پر پشت و لطيف و بالا بودن محل اتصال مهره هاي دم و لگن اين احتمال را افزايش مي دهد كه اين گروه از اجداد اسبهاي عرب امروزي مي باشند. البته اسبچه خزر كه بيش ترين پراكندگي را در سواحل جنوبي درياي خزر دارد نيز شباهت هاي بسيار زيادي به اين گروه از اسب ها دارد.
