نام گذاری اسب ها

اسب نزد پیشینیان و اقوام ساکن ایران از اهمیت و جایگاه بالایی بر خوردار بوده است. آن ها به شکل و ویژگی های ظاهری اسب توجه زیادی نشان می دادند و نزدیکی قابل توجهی با این حیوان هوشمند داشتند و از گذشته های دور برای اسب ها نامی متناسب با ویژگی هایش در نظر می گرفتند.

 از لحاظ رنگ ظاهری اسب ها را با چند رنگ اصلی و چندین زیر مجموعه در هر یک نام گذاری کرده اند، که رنگ های اصلی عبارتند از:

 1-  رنگ قمر : یک دست سیاه. (سیاه براق)

2-  رنگ کهر : پوستش دارای رنگی سیاه یا تیره است و یال و دم سیاه رنگ و ناحیه انتهایی دست ، پا و پوزه سیاه رنگ است ( در صورتیکه علامت سفید نداشته باشد )  پوشش بدن این حیوان سیاه مایل به قهوه ای سوخته تا رنگ زرد آجر ی است.

3-  کورنگ یا کورند: در این رنگ پوست بدن سیاه یا تیره بوده و پوستش به رنگ قهوه ای شاه بلوطی تا قرمز مایل به زرد مشاهده می شود. یال و دم اسب نیز به رنگ بدن و یا روشن تر است.

4-  رنگ نیله:  این رنگ از جمله رنگ هایی است که تنوع بسیار فراوانی دارد. در این رنگ سفید یک دست که معمولاً قزل نامیده می شود تا سیاه مایل به آبی که سیر یا آهنی نامیده می شود را می توان مشاهده کرد. حتی ممکن است با مخلوطی از رنگ های دیگر مثل زرد – قرمز قهوه ای تیره همراه باشد که در اینصورت هر کدام با نام مخصوصی بخود معروف می باشند

 همچنین اسبی که رنگ بدن آن زرد و روشن، و رنگ یال و دم طلایی باشد را سمند گویند.

 جدای از این موارد به اسب نیله (کبودرنگ)، بوز می گویند و خنگ نیز به اسب سپید اطلاق می شود. همچنین اَبرَش به اسبی گفته می شود که در پوستش لکه‌هایی به غیر از رنگ اصلی‌اش وجود داشته باشد و چرمه نیز به طور کلی به معنی اسب یا اسب سپید یا اسبی که دست و پایش سپید باشد است.
 
از لحاظ خصوصیات و تیپ نیز اسب ها را به نامهای دیگری هم نام گذاری کرده اند که تعدادی از آن ها عبارتند از:

باره یا بارگی : به معنی مطلق اسب گفته می‌شود و ربطی به باربری ندارد.

بالادو یا بالاده : به اسب تند رو یا اسب یدکی گفته می شود .

توسن: به اسب سر کش اطلاق می شود.

جُرده : به اسب اخته می گویند .

نوند: اسب نژاده و نجیب را گویند.

شولک: اسب تیزرفتار را می گویند.

مادیان: اسب ماده

نَوَند: اسب تندرو.

یَکران: اسب نژاده و نجیب.

ارسال یک پاسخ

لطفا دیدگاه خود را وارد کنید!
لطفا نام خود را در اینجا وارد کنید