برشی از گفتگو با خانم نغمه خانجانی

جامعه سوارکاری، سطح سوارکاری در ایران، مسایل سوارکاری ایران از دید یک سوارکار خانم که هم در اروپای غربی و هم در ایران حضور داشتند چطور هست؟
سطح سوارکاری ایران در سه سال اخیر واقعا بالا رفته. مسابقه‌های بلندی در پیش داریم. مسابقه‌های بین المللی در ایران برگزار شده و این نمایانگر این هست که چه سطح بالایی داریم و چه کیفیت خوبی سوارکارهای ما دارند که قادر به برگزاریcsi هستیم. به عنوان یه سوارکار خانم تا به حال من مشکلی نداشتم و از فدراسیون سوارکاری تشکر می‌کنم. من در مسابقه‌های بین المللی با پرچم ایران و با ضوابط کشور ایران شرکت می‌کردم و خواهم کرد و مشکلی نبوده که من بخوام انتقاد بکنم. در سطح بالا باید اضافه

کنم در کشور ما صدو چهل ارتفاع بالایی هست اما در اروپا رده‌ی بالایی نیست و خانم‌های خیلی زیادی در این سطح می‌پرند اما در رده‌های صدو پنجاه و صد و شصت که ارتفاع بالایی هست تعداد سوارکارای خانم انگشت شمار هستند و بیشتر آقایون شرکت می‌کنند چون در این رده کار تخصصی‌تر می‌شه و خانم‌ها باید تمام وقت‌شون رو بگذارند که تو این رشته باشند و یک خانم زندگی و خانواده و وظایف مربوط به اون رو داره و به خاطر همین موضوع به نظر من خانم های کمتری تو رده‌های بالا شرکت می‌کنند. چون وقت و زمان کافی را برای پیشرفت ندارند.
سوارکاری یه شغل محسوب می‌شه و شاید یه خانم در جای دیگری شغلی داشته باشه که در روز همین قدر ازش وقت و توان از ایشون صرف بکنه. اگر یه خانم به عنوان یه شغل به این مساله نگاه کنه ماجرا به اعتقاد شما چگونه است؟
به نظر من از نظر جنسیت فرقی در این مساله نیست ولی من به شکل مطلق و قطعی نمی‌دونم چه جوابی به این پرسش بدم. این مساله به عقیده من فردی است و به نظرم هیچ مساله‌ای نداره که این مساله برای خانمی شغل محسوب بشه. من این رشته رو به صورت حرفه‌ای دنبال می‌کنم اما از اون کسب درامد ندارم.
اگر شما به سمت ریاست کمیته آموزش فدراسیون منصوب بشید برای تحول در سوارکاری ایران چه اقدامی می‌کنید؟
چون نقشه و ذهنیت قبلی نداشتم الان نمی‌تونم پاسخ دقیقی بدم چون باید به این مساله فکر بشه و روش تامل بشه که بدونیم چه چیزی رو توآموزش کم داریم. من این طوری فکر می‌کنم که پایه سوارکاری‌ ما که همون درساژ هست یه کم در بحث آموزش ضعف داره. شما به رده‌های پایه و سوارکارهای آماتور نگاه بکنید. تو این رده‌ها پایه درساژ ما کمبود داره که باید زیر ساخت و پیش‌سازِ پرش بشه. من رو این موارد کار می‌کنم و سعی می‌کنم پایه پرش که درساژ هست رو تقویت بکنم. چون اگر زیر ساخت پرش درساژ نباشه پیشرفت محدوده و پرش تا یک سطح مشخصی پیشرفت می‌کنه و متوقف می‌مونه. از این جا به بعد از رده صد و سی و پنج بدون پایه قوی درساژ نمی‌شه بالاتر رفت
شما تو قهرمانی کشور پارسال از هیچ وسیله‌ی کمکی استفاده نکردید؟ دلیل خاصی داشت این کارتون؟
بله به خاطر این که سیسیلیا اسب اون مسابقه، هشت سال هست که با من کار می‌کنه و از چهار سالگی در اختیار من بوده و من سال پیش با این اسب قهرمانی کشور رو پریدم. این اسب متاسفانه از آلمان دیر به ایران منتقل شد و به همین دلیل برنامه‌ای که برای اسب طراحی کرده بودم قابلیت اجرا نداشت. اسب برای قهرمانی کشور تحت فشار شدید بود. این که از ابزار کمکی کمتری استفاده کردم و اسبم تعلیمی یا سینه بند نداشت به دلیل باور من هست که هر چقدر ابزار کمکی کمتر باشه اسب راحت تره. البته برای همه‌ی اسب‌ها این مساله صدق نمی‌کنه اما سیسیلیا این طوری است که اگر راحت‌تر باشه بهتر می‌پره. من در این دو سال اخیر در اروپا بدون داشتن پوزه بند و تعلیمی با اسبم کار زمین می‌کردم و پوزه بند رو توی مسابقه استفاده می‌کردم.

 

ادامه ی این گفتگو  را در مجله شماره هشت بخوانید.

برای دیدن بخش قبلی مصاحبه با نغمه خانجانی کلیک کنید.

ارسال یک پاسخ

لطفا دیدگاه خود را وارد کنید!
لطفا نام خود را در اینجا وارد کنید