درباره‌ی دلشاد برامون بفرمایید که به عنوان سیلمی شما تایید می‌کنید و مناقشه بر سر دوخون بودنش بسیاره.
دلشاد مدلش اسب یموته، مدلش مدل خوبیه، مدلیه که اصلاح می‌کنه، حالا ممکنه تو کره‌هاش بعضی‌ها به تروبرد برن اما مدلش خوبه و جزو اسب‌هایی هست که نتیجه‌ی خوب داده. فنوتیپش هم یموت ماست. اون رو نباید حذف کرد. نباید به عقب برگشت. امروز خیلی از ترکمن‌ها یه کم خون تروبرد دارند. ما باید بگردیم دنبال اون اسبی که گم کردیم نه اون اسبی که دلال‌های خارجی می‌خواهند به ما بفروشند.
ولو این که خون تروبرد داشته باشه؟
تروبردها کمتر از آخال‌ها خراب کردند، روس‌ها هم این کار رو کردند و مخلوط کردند. باید اصلاح کنیم. این کار بسیار کارشناسی است و در بضاعت زمانی این گفتگو نمی‌گنجه.
خب سلیقه‌ی بازار چی؟ به نظر آخال‌ها جنبه‌ی عامه پسند بیشتری دارند نسبت به یموت‌های خودمون. این سوال رو از نظر مشنری احتمالی خارجی اسب ترکمن هم تشریح بفرمایید.
اولن دنیا ترکمن ما رو اصلن نمی‌شناسه، اسب یموت ما رو اصلن ندیدند، دوم این که ما مال خودمون رو خراب کردیم، ما باید کار کنیم روش و به مردم نشون بدیم. تو ژن اسبامون هست، باید حواس‌مون باشه اینا رو تکثیر کنیم بیاریم تو میدون. مطمئن باشید از آخال تکه خیلی بیشتر طرفدار خواهد داشت، یموت بسیار اسب آروم، با اعصاب، بسیار با تکنیک و اسب یونیورسالیه یعنی اسب چند منظوره است. می‌تونه کورس کنه، می‌تونه پرش بره، ما اسبای یموت‌مون امروز پرش می‌کردند فردا کورس، کدوم اسبی تو دنیا می‌تونه این کارو بکنه؟ ترکمنستان عرق خاصی رو اسب‌شون دارند چون فقط همینو دارند. چیز دیگه‌ای هم ندارند، خرابش هم کردند، خود آقای گیلموک، آدم قدریه، همه چی رو خوب می‌دونه. می‌دونه وقتی بلشویک‌ها اومدند اسبهای خوب ترکمن میاد به ایران و به چین می‌ره. همون موقع که بلشویک‌ها اومدند هزار تا شتر رو می‌دادند یه راس اسب می‌گرفتند. دوست من آقای شاهرخ مقدم رفته بود ترکمنستان سمت چین، دیده بود اسبهای اونا شبیه اسبای ترکمن قدیم ما هستند، روس‌ها خودشون می‌گن ما اشتباه کردیم. تو ضرب المثل ترکمنی می‌گه اسب خوب اسبیه که یه مرد با پوستین بتونه از تو دستاش رد شه. بنابراین ما تولید خودمونو خراب کردیم و چیزی برای نشون دادن نداریم، اونا دارن و همون اسبها رو تبلیغ می‌کنن. یه دونه اسب آلبینوز چشم آبی رو ملاک کردند. چخمور بودن عیب اساسی در اسب. اسب چخمور از سایه‌ی خودش می‌ترسه این اسب نیست که.
ادامه ابن گفتگو را در مجله شماره هفده ایران هورسیبخوانید.
