تاثیر زندگی بیرون بر باشگاه رو بر سواری‌تون چطور می‌بینید؟
خانم من خوشبختانه تو این دوازده، سیزده سال زندگی حامی و همپای من بودن. این همراهی خوب باعث شده بیرون از گود سوارکاری هم زندگی خوبی داشته باشیم. باز تاکید کنم شناخت اسب خیلی مهمه. رفتارهای آروم با اسب در نتیجه شناخت درست از این حیوون باید باشه که تو رفتار بیرون از میدون سوارکاری هم تاثیر گذاره و می‌تونه شخصیت انسان رو به سمت لطافت و مهربانی ببره.
فکر می‌کنید تصویری که جامعه سوارکاری از شما ساختند جه تصویری است؟
دوستان همیشه به من لطف داشتند من سعی کردم کارگرای اصطبلم هم حتا یه روز ازم ناراحت نباشن. سعی کردم به کسی بدی نکنم و بچه‌ها هم متقابل منو دوست دارند.
اگر در سفری در جاده‌ای بیراهه اسبی کنار جاده افتاده برخورد کنید چه کاری انجام می‌دید؟
این که اسبه اگه حیوون دیگه‌ای هم باشه همینه. نمونه‌اش این یا کریم که گربه گرفته بود بال شو کنده بود و رهاش کرده بود. درسته قانون طبیعت هست اما کاش خورده بود و رهاش نکرده بود. من بهش رسیدم و به زندگی برگشت. اسب که فلسفه‌اش جداست. اگر این اتفاق افتاد سعی می‌کنم تا اون جا که در توانم باشه کمکش کنم.
به نظرتون اسب‌های درشکه‌های دور میدان باباطاهرهمدان جهان رو به چه شکلی می‌بینند؟
من فکر می‌کنم هر طور با اسب برخورد بشه براش عادت می‌شه. درست مثل آدم‌ها. شاید اون اسبو رها کنی بیاد واسته جلوی درشکه و منتظر بشه ببندنش به اون. مگه اون انتظار کار متنوع داشته باشه که بعیده اسبای درشکه این انتظارو داشته باشن.
درمورد این کلمات چه نظری دارید؟
فروغ فرخزاد. شاعری که کارش رو با آگاهی انجام داده. احمد رضا عابد‌زاده. اسطوره. پنالتی‌هایی که از چین گرفت از یادم نمی‌ره. اسفندیار هوشمند. عموی دوست داشتنی با جربزه. داریوش مهرجویی. کارگردان معروف فیلم گاو. محمد اصفهانی. خواننده با سواد کشور با صدای دلنشین. ‌نلسون ماندلا. رهبر آزادی. رودریگو پسوا. سوارکار و مربی فوق العاده، تکنیک و و دقت پرش اسب‌هاش زبانزد خاص و عامه. سوارکاری که باید از نو شناخت.
یکی دو سوارکار مطرح دنیا که سواری شون رو دوست دارید برای ما در چند سطر تحلیل می‌کنید؟
لودگربربام. اسطوره ای که من شنیدم سوارکاهایی که اسباشون ایراد داره میارن لودگر یک بار باهاشون پارکور می‌کنه و ایراد اسب برطرف می‌شه. سوارکاری با حس قوی. و مارکوس اهنینگ که همه دوستش دارند با استایل و آرامش و تکنیک فوق العاده. آرامش مارکوس اهنیگ رو کمتر سوارکاری داره. آرامش اهنینگ مدام به اسباش منتقل می‌شه.
سرانه مطالعه فرامرز باب الحوایجی از سرانه مطالعه ایران بالاتره و‌بهترین کتاب غیر اسبی که خونده چی بوده؟
من همه ترجمه‌های آقای جمشیدخانی رو دارم. ایشون لطف کردند هر کتابی که منتشر شده یک نسخه شو امضا شده به من دادند. من وظیفه خودم می‌دونم که به عنوان معلم بالاتر از سطح سرانه مطالعه ایران بخونم. چون این رو وظیفه خودم می‌دونم که علم سوارکاری رو در حد توانم به دیگران منتقل کنم.

ادامه ی این گفتگو را در مجله شماره چهار بخوانید.
برای دیدن بخش قبلی مصاحبه بافرامرز باب الحوائجی  کلیک کنید.

The post برشی از گفتگو با اقای فرامرز باب الحوائجی appeared first on ایران هورسی.

درصد موفقیت اسب در مسابقات در گرو پرستاریش هست. یه قسمت از کار روزانه من این هست که به کارگر و مراقب اسب آموزش بدم و ازش کار بخوام. چون موفقیت همیشه از داخل اصطبل شروع می‌شه. تو اروپا پنج صبح خودشون بیدار می‌شن، غذای اسب رو می‌دن، زیر اسبو می‌زنن و شروع می‌کنن با اسب کار می‌کنن. فکر می‌کنید چرا این کارو می‌کنن؟ چون تو سواری این قدر حس دخیله که سوارکار درنهایت به جایی می‌رسه که سوارکار فکر و اسب اجرا می‌کنه و این حس متقابل هست. برای رسیدن به این حس باید از همین اصطبل شروع کرد. از روابط عاطفی بین اسب و سوارکار باید شروع کرد و از حسی که اسب می‌گیره. به اسب حس می‌دی از اسب همون حس رو می‌گیری. پس باید از اصطبل شروع کرد و به مانژ مسابقه رسید. یه قهرمان اسطوره‌ای المپیک می‌گه برای این که حرفه‌ای بشی باید یه اسب شخصی داشته باشی و همه کار اسب رو خودت انجام بدی.
شنبه‌های بی اسب چطور می‌گذره؟
(لبخند)من شنبه بدون اسب ندارم. شنبه‌ها فقط باشگاه تعطیله اسبا تعطیل نیستند.
چندین و‌چند نفر به شما لقب معلم دادن. درباره آموزش سوارکاری در ایران برامون بگید.‌به تفصیل. شما به عنوان یه معلم چه راهکاری دارید که آینده سواری ایران رو ‌محکم و ‌با سواری خوب و‌مدال و‌مقام بسازه.
اولین نکته که خیلی مهمه و تو همه‌ی کتاب‌ها هم هست عجله است. این برای آموزش اسب و سوار سم محسوب می‌شه. مربی‌ها عجله دارند چون شاید امنیت شغلی ندارند. این باعث شده مربی پیش خودش فکر کنه اگر پنج جلسه روی شاگرد کار کنه و شاگرد رو روی مانع نبره دیگران این کارو می‌کنن و شاگرد از دست می‌ره. باید شاگرد توجیه بشه که تو این ورزش نمی‌شه عجله کرد . سوزان فون‌دیتز تو کتابش می‌گه دست کم چهار سال روزی هفت ساعت تمرین مداوم با مربی احتیاج هست که استخوان‌های خاجی بتونه تو زین استقرار داشته باشه. چهار سال روزی هفت ساعت برای رسیدن به نشست. وقتی اون نشست باشه می‌تونیم همه کار بکنیم. اون خارجی‌ها که صد و شصت می‌پرن پایه درست دارن. قدیمی‌های ما هم همین طور کار کردن. تو کلاسای آقا محراب ما دو سال فقط یورتمه رفتیم. اجازه نمی‌داد چهار نعل بریم. تو سوارکاری ما این معضل شده. کارت چاپ می‌کنن پرش تضمینی تو ده جلسه. می‌شه این؟ بعضی‌ها استعداد دارن جلسه اول هم می‌پرن اما بدون پایه درست تا یه جایی پیشرفت می‌کنن و بیش‌تر از یه حدی جلو نمی‌رن. پیشرفت می‌کنن توی یه خط قرار می‌گیرن و بعدش سیر نزولی رو شروع می‌کنن. این ورزش ورزشی نیست که با استعداد و قوای جسمی صرف بشه توش پیشرفت کرد. سواری یه حسه. همه سوارکاراری بزرگ دنیا از بچگی شروع کردن. این ورزش زمان بره. خیلی از قهرمانای بزرگ ما از بچگی سوار اسب شدن و تو باشگاه بزرگ شدن.

ادامه ی این مطلب را در مجله شماره چهار بخوانید.

برای دیدن بخش قبلی مصاحبه با فرامرز باب الحوائجی کلیک کنید.

The post برشی از گفتگو با اقای فرامرز باب الحوائجی appeared first on ایران هورسی.

دو سال پیش تو همدان کلاس‌های مربیگری بود که سوار شدم و اثر‌ها روتوضیح دادم.
‌آخرین بار کی شاهد تولد و ‌مرگ اسبی بودید؟
پارسال یه اسب داشتیم که کولیک شد و بعد از هفتاد و دو ساعت بی‌خوابی نجات پیدا کرد اما شوک بیماری باعث شد لمینیتیسم بشه و سم‌هاش جدا شد و مجبور شدیم با آرامش کامل و حین بیهوشی راحتش کنیم. به دنیا اومدن هم عید امسال که یه مادیان رو در نبود مربیش کمک کردم تا کره‌اش به دنیا بیاد و تا وقتی آغوز یا همون کلستروم رو بخوره بالای سرش بودم و بعد به مربیش اطلاع دادیم چون از خوردن آغوز مطمئن شدم که نقش زیادی تو ایمنی کره داره.

ادامه ی این مطلب را در نسخه کامل مجله شماره چهار بخوانید.

The post برشی از گفتگو با اقای فرامرز باب الحوائجی appeared first on ایران هورسی.