مهمترین راه ارتباط برقرار کردن با اسب از طریق پاها و نشستن بر روی اسب است؛ پاهای شما باید در کنار پهلوهای اسب به صورت کشیده و یله آویزان باشند، بدون اینکه هیچگونه انقباض یا گرفتگی، به خصوص در ناحیه مفصل زانو وجود داشته باشد.
این ماهیچه های داخلی ساق پا هستند که با فشار آوردن به پهلوی اسب از حیوان می خواهند به جلو یا به یک سمت حرکت کند. اگر دستتان را روی سطح داخلی پا، از زانو به پایین بکشید، بر آمدگی عضله را در ناحیه ساق پا احساس می کنید. این برآمدگی همان قسمتی است که برای برقراری ارتباط با اسب به کار گرفته می شود.
همچنین مطمئن شوید طول بند رکاب برای شما مناسب است؛ پایتان را بلند و یله، خارج از رکاب آویزان کنید. اگر نوک پایتان را کمی به طرف بالا بچرخانید باید بتوانید رکاب را پیدا کنید. این همان موقعیتی است که شما باید در پی اش باشید، اگر چه احتمال دارد این امر در آغاز کمی فشار به عضلات پشت ران و عضلات ساق پا وارد آورد.
تا وقتی که عضلات شما حالت بگیرد، کشیده شوند و به قدر کافی قدرت پیدا کند، بهتر است پایتان را در موضعی قرار دهید که برایتان راحت است. با پیشرفت زمان و خصوصا به تدریج که تعادلتان روی اسب بهتر می شود و در مراحل آغازین یک نشست مستقل و درست، سواری با رکاب بلندتر برایتان آسان تر می شود.
مفصل زانویتان را راحت و یله، کمی دورتر از زین رها کنید. این امر به پاهای شما اجازه می دهد به طرز صحیحی در کنار و پهلوی اسب آویزان شوند.
بر خلاف باور رایج، شما نباید با زانو هایتان به دو طرف اسب بچسبید چرا که این کار موجب می شود نشست شما بالا رفته و از زین خارج شوید.
در زمان اجرا بعضی حرکات از قبیل دور زدن و یا زمانی که سوار بخواهد قسمت پشت یا خلفی اسب را در کنترل بکیرید، ساق پا را چند سانتی متر به پشت تنگ برده شده و در آنجا به کار گرفته می شود ولی پا همواره به یک طریق مورد استفاده قرار می گیرد، در این حالت وزن بدن روی پاشنه پا می افتد و زانو و پنجه پا کمی به طرف بیرون چرخانده می شود تا ساق پا بتواند به شکم اسب فشار آورد بدون آن که به طرف عقب بلغزد.
مای هورس
