به خلاف گزارش های کتبی و شفاهی، اسب ها، خود را و یا یکدیگر را تیمار می کنند (خودتیماری و دیگرتیماری). در چراگاه، یک جفت اسب ممکن است زمان زیادی را برای تیمار کردن یکدیگر صرف کنند.
این نوع تیمار در تمام گروه های سنی دیده می شود، ولی به طور عمده اسب های هم سن، هم جنس و هم اندازه که بیشتر با هم هستند، همدیگر را تیمار می کنند.
اسب ها در حالت عادی، در زمان شروع تیمار و در هنگام نزدیک شدن به یکدیگر، با گوش های به سمت جلو، دهان نیمه باز و در حالی که لب پایینی حالتی آویزان دارد (دندان های پیشین نشان داده می شود)، به هم نزدیک می شوند. در صورتی که گوش به سمت عقب باشد، نشان دهنده ی حالت تهاجمی است و یا این که اسب قوی تر قصد تیمار اسب ضعیف تر را دارد.
در حالت عادی تیمار، اسب ها معمولاً رو در روی هم می ایستند، و یکی از آن ها سرش را از روی گردن اسب مقابل عبور می دهد و ناحیه ی زین گاه اسب مقابل را به شدت تیمار می کند. اسب دیگر نیز این کار را با اسب مقابلش انجام می دهد. این کار به طور معمول در هر نوبت، سه دقیقه طول می کشد. اسب ها معمولاً زمانی را نیز برای تیمار خود، به خصوص در ناحیه ی پهلو و لگن صرف می کنند.
غلت زدن در چراگاه را نیز می توان نوعی خودتیماری نامید. در این زمان، اسب ها به پشت می خوابند و با حرکات پاها به صورت دوچرخه ای و لگد زدن به پشت، خود را تیمار می کنند. همچنین، با مالش پشت خود به زمین، به نوعی دیگر خود را تیمار می کنند.
از دیگر موارد خودتیماری، ساییدن دم و یا قسمت خلفی به موانع ثابت (دیوار یا درخت) است. البته، این حالت را نباید با موارد ابتلا به بیماری های انگلی اشتباه گرفت و برای تشخیص آن، باید دقت کافی به خرج داد.
تیمار نواحی خاصی از بدن (سر و گردن، کپل و …) باعث آرامش بیشتر اسب، و در مواردی کاهش ضربان قلب می شود که نشان دهنده ی آرامش اسب است. اسب در چنین حالتی، سر خود را کمی بالا نگه می دارد، چشم های خود را نیمه باز، و لب بالایی را کمی جمع می کند (به عبارتی دیگر، از این کار خوشش می آید). پرولاکتین و سیستم دوپامین که توسط تحریک قسمتی از مغز ترشح می شود، باعث تحریک و تیمار در اسب می شود.