در مورد رفتار با اسب بفرمایید. تو سال‌هایی که شما سواری کردید شاهد تغییر رفتار با اسب‌بودید؟
اسب تنها موجودیه که در سکوت درد می‌کشه. پس چرا باید باهاش بدرفتاری کنیم این حیوون اگه درداش رو فریاد بزنه دیگه نزدیک هیچ اصطبلی نمی‌شد رفت. نمی‌شد کنارشون دیگه زندگی کرد. اسب نجابتش برای اینه که داره در سکوت درد می‌کشه. بله تو این سال‌ها رفتار با اسبها کاملا عوض شده به چند دلیل یکی این که سوارکارا الان بیشتر به نوع رفتار با اسب شون اهمیت می‌دن دو این که مراقب‌ها و پرستارای اسبها که بیشترین زمان رو در روز با اونا سپری می‌کنن آموزش دیدن و رفتارشون با اسب بهتر
شده. یه نکته مهم این که با ورود اسبهای خونسردتر اروپایی به ایران اخلاق اسبها بهتره و همین رفتار بهتری رو باهاشون می‌طلبه. در قرآن کریم هم به اسبها قسم خورده شده، مساله برکت پیشانی اسبها و جایگاه رفیعی که اسب در دین ما ما داره و من به این برکت اعتقاد دارم و بارها بهم ثابت شده . پس چه دلیلی داره که با اسب بدرفتار باشیم؟
دلایل محبوب بودن یا نبودن یه سوارکار؟
من به نظر شما موجود محبوبی‌ام؟
استنباط و شناخت من می‌گه بله. درون‌گرا، عاطفی، مهربان و محبوب.
(لبخند) احترام گذاشتن به همه. کسی که به دیگران احترام می ذاره داره به خودش احترام می‌ذاره. به تماشاچی، به دوست به همکار. اگر دیگران لطف داشته باشن و منو دوست داشته باشن به این دلیله.
شما یه رفتار خاص قبل از مسابقه دارید، انگار انرژی مسابقه رو قبل از مسابقه با بالا بردن دست‌هاتون به آسمون می‌گیرید.
من همیشه از صحبت با خدا آرامش می‌گیرم. من قبل از مسابقه با خدا صحبت می‌کنم و تشکر می‌کنم که این مرحمت رو به من داشته که بتونم سوار اسب بشم. کسی که اسب سواره و با اسب در ارتباطه به نظر من واقعا انسان خوشبختی یه.
برگردیم به درساژ. درساژ ایران دوران طلایی داشته؟
بله. داشته. دوره‌ای که هیات تهران مصر و محکم پشت درساژ بوده. دوره جناب سرهنگ رمضانی و دبیری آقای ذاکری. ایشون منظم و حتی با تعداد محدود شرکت کننده مسابقه درساژ برگزار می‌کردن. تو دوره ایشون کتاب‌هایی درساژ زیادی ترجمه شد. هیچ مسابقه‌ای تو اون دوره کنسل نشد. البته زنده یاد فرخ نجفی، بابک خان شکی، مرحوم مهرداد شید‌فر، استاد جمشیدخانی، استاد نورمحمد حبیبی و عزیران دیگه‌ای هم خیلی کمک کردن و باید از زحمت‌های همه این بزرگان و گنجینه‌های سوارکاری این کشور قدردانی کرد که کمک شایانی به راه افتادن چرخ درساژ این مملکت کردند.
چرا در ایران بهترین نشست با بهترین نتیجه همراه نیست؟
من به این اعتقاد ندارم. سوارکاری ورزشی یه که باید توش صد درصد احساس و آرامش باشه. شما باید به اسبت به قدری آرامش بدی که اون اسب از سواری دادن به شما احساس خوشایندی داشته باشه به همین دلیله که به نظر من اسبها زمانی که به خانم‌ها سواری می‌دن انرژی و اشتیاق بهتری از خودشون نشون می‌دن. فقط صاف نشستن باعث نتیجه نمی‌شه. یه سواری خوب. یعنی شما نرم و شاداب باشی و اسبت هم همین طور شاداب و راحت باشه، در این صورت نتیجه هم می‌گیری. مثال آقای داوود پوررضایی که به نظر من اسبها زیر پای ایشون شاداب و سرزنده هستند و این دلیل موفقیت ایشون با این تعداد زیاد اسبه. من واقعا سواری شونو دوست دارم و جا داره از فرصت استفاده کنم و مدال برنز بازی‌های داخل سالن آسیایی ترکمنستان رو بهشون تبریک بگم که باعث افتخار و خوشحالی سوارکاری ایران شد.
ادامه ی این گفتگو را در مجله شماره سه بخوانید.
برای دیدن بخش قبلی مصاحبه با مسعود یزدی کلیک کنید.
