سوار كار بايد در عميقترين جاي زين بنشيند، طوري كه وزن او به مساوي بين دو استخوان خاج (نشيمن گاه) تقسيم شود.
رانها و زانوها بايد به نرمي روي زين قرار بگيرند، و ساق ها با پهلوهاي اسب در تماس باشند. پنجه ها رو به جلو و پاشنه ها، كمي پايين تر از پنجه ها بوده، بند ركاب ها بايد به طور عمودي، از قلاب نگهدارنده آويزان باشند.
پشت سواركار بايد صاف، شانه ها هم تراز و آويخته، و قفسه سينه كمي به جلو آمده باشد. بازوها به نرمي نزديك پهلوها قرار بگيرند و آرنج ها كمي خم شوند. دست ها همتراز و نزديك به يكديگر، و آرنج بايد در امتداد دهان اسب باشد. شستها رو به بالا و انگشتان دور دستجلو حلقه بزنند. دست ها هرگز نبايد به حالت مشت كردن، دستجلوها را بفشارند.
سربايد رو به جلو باشد و سواركار مسير حركت را نگاه كند. سر نبايد به يك طرف خميده و يا پايين باشد و سواركار به زمين نگاه كند. سواركار در عين صاف بودن، بايد به طور ارادي راحت باشد. تنها در اين حالت، سواركار قادر به اجراي صحيح و موثر اثرها خواهد بود (معني اثر در ادامه مي آيد).
كمك ها
كمك ها عامل اثر، و اثرها علايمي هستند كه سواركار به وسيله آنها با اسب ارتباط برقرار مي كند.
اثرها، زبان مشترك سواركار و اسب هستند كه از طريق آنها، سواركار درخواست و اسب اجرا مي كند.
كمك ها دو نوع هستند: كمك هاي طبيعي و كمك هاي مصنوعي. كمك هاي طبيعي عبارت اند از نشست و وزن بدن، ساق ها، دست ها و صدار سواركار. مهميز و شلاق نيز كمك هاي مصنوعي اصلي هستند.
در اشاره به اثرها، اغلب از اصطلاح «داخل» يا «خارج»، استفاده مي شود. «داخل» سمتي است كه بدن اسب به طرف آن انحنا دارد. اين سمت، اگرچه معمولاً به طرف داخل ميدان و يا دايره است، ولي در بعضي از حركات پيشرفته تر درساژ انحناي اسب ممكن است به طرف خارج ميدان باشد. به همين ترتيب،«خارج» سمتي است كه در سمت ديگر انحناي اسب قرار دارد(مقابل داخل).
انحنا همان قوس ستون فقرات اسب است. روي دايره به راست، انحنا به راست خواهد داشت و در دايره چپ، انحناي او به سمت چپ است.
الف-اثر كمك هاي طبيعي
اثرها در تركيب با يكديگر استفاده مي شوند. به اين ترتيب كه با هماهنگي فشار ساق و اثر دست، سواركار درخواست انرژي كرده، گام دلخواه را حفظ مي كند. البته بايد دقت داشت كه اثرها فقط در صورت لزوم عمل مي كنند و در تمام مواقع ديگر، سواركار بايد تا حد امكان آرام بر روي اسب بنشيند.
ساق ها
ساق ها از اسب درخواست نيرو، انحنا، حركت به جلو و– در مراحل پيشرفته تر- حركت جانبي مي‌كنند. اثر دادن با ساق ها به معني زياد كردن فشار بر پهلوي اسب در كنار تنگ است. براي بعضي از حركات، محل اثر دادن با ساق، كمي عقب تر است.
نشست و سنگيني
از اثر وزن و نشست، بيشتر در مراحل پيشرفته تر سواركاري استفاده مي شود. براي مرحله اول، سواركار كافي است با تعادل بر اسب بنشيند و ياد بگيرد چگونه اسب را حس كند و با حركاتش هماهنگ باشد.
دست ها
اثر دست ها بايد هميشه با اثرهاي ديگر، يعني ساق ها، وزن و نشست هماهنگ باشد. انگشتها با فشردن دستجلوها و سپس نرم شدن، سرعت و جهت اسب را كنترل مي كنند.
صدا
از اين اثر، معمولاً هنگام تسمه گردان و تربيت اسب استفاده مي شود. استفاده از صدا براي كار زميني توصيه نمي شود و در مسابقه هاي درساژ، خطا محسوب مي شود. زيرا انتظار مي رود كه اسب، مطيع اثرهاي ساق، دست و نشست باشد. البته در صورت لزوم، سواركار مي تواند با صدا، اسب را آرام يا تحريك، تنبيه و تشويق كند.
ب-اثر كمك هاي مصنوعي
شلاق
شلاق فقط وقتي استفاده مي شود كه اسب به اثر ساق سواركار بي توجهي كند. اگر اسبي پي در پي به اثر يا فشار ساق جواب ندهد، بايد تنبيه شود. در غير اين صورت، به بي توجهي نسبت به اثر و يا فشار ساق سواركار ادامه مي دهد و اسبي بي اعتنا و تنبل خواهد شد.
اگر اسب از اثر يا فشار ساق اطاعت نكند، بايد اثر را تكرار كرد و همزمان، شلاق را به پشت همان ساق زد تا اسب، اثر ساق را جدي بگيرد. در صورت كوتاه بودن شلاق، سواركار مجبور مي شود، يك دست را از دستجلوها جدا كند.
هنگام سواري در ميدان، معمولاً شلاق به دست داخل گرفته مي شود، تا از ساقي كه مسئول ايجاد تحرك است، حمايت كند. در تعويض دست، شلاق هم جابه جا مي شود. جابه جايي شلاق بايد زماني صورت بگيرد كه اسب و سواركار در سمت جديد، كاملاً مستقر شده باشند؛ وگرنه ممكن است در لحظه حساس تغيير سمت، اسب از شلاق بترسد و از مسير خارج شود.
مهميز:
استفاده از اين كمك مصنوعي براي سواركار مرحله اول، ممنوع است. در مراحل پيشرفته تر، از مهميزها با ظرافت استفاده مي شود تا با اثر سبكتر سواركار، اسب زودتر واكنش نشان دهد.
