بکنه. سوارکار باید سم اسب و آناتومی‌شو بشناسه. یه سری کار اضافه روی سم اسب انجام می‌شه که مثل آنتی بیوتیک بدون تجویز پزشک می‌مونه و خیلی اشتباهه. خیلی کارها تو مدت کوتاه نتیجه‌ی خوبی می‌ده اما تو دراز مدت مخربه و نتیجه چیز دیگه‌ای می‌شه. اون نعلبندی سم اسب رو درست می‌کنه اما ممکنه به قسمت‌های دیگه آسیب بزنه. فشار رو از یه قسمت بر می‌داره می‌اندازه رو یه قسمت دیگه.
سطح امروز نعلبندی در ایران رو با اتفاقی که در دنیا می‌افته مقایسه می‌کنید؟ و این که چرا تمرکز نعلبندی تو تهرانه؟
به نظرم این راهیه که باب شده و جاده‌ایه که ساخته شده و ما داریم ازش گذر می‌کنیم. برای مثال من نوعی اگر تو یه شهر دیگه بخوام نعلبندی کنم باید تمام مواردی که سال‌ها تو اینجا توضیح داده شده بیام دوباره شرح بدم. گاهی نمی‌خواهند که قبول کنند.چون اینجا تو تهران حداقل فرهنگ سازی انجام شده. اون‌ها هم باید خودشون بخواهند که پیشرفت کنند.
تعامل شما با دامپزشکی که اندام حرکتی کار می‌کنه چه طور هست؟
ببینید من تو اصطبلی که مشغول هستم دامپزشک‌های خارجی هستند. من نعلبندی‌هامو نشونشون می‌دم و باهاشون صحبت می‌کنم و ازشون کمک می‌گیرم. با چند تا نعلبند و دامپزشک داخل و خارج از ایران هم در ارتباطم و به صورت مداوم باهاشون تبادل اطلاعات می‌کنم و همه با هم موافق یه نعلبندی نرمال هستند.
برخورد و بازخوردتون در اجتماع با شغل‌تون چیست؟ من شاهد نگاه های تمسخرآمیز به لباس سوارکاری بودم در کوی و برزن.
قشرتحصیلکرده برخورد خیلی خوبی دارند. همه اولش نمی‌دونند ماجرا چیه، وقتی در مورد کارم بهشون توضیح می‌دم خیلی تشویقم می‌کنند. ده تا پانزده درصد هم که همیشه تو هر چیزی ساز مخالف می‌زنند. ولی خب در مورد خودم اول با شغلم آشنا می‌شوند و می‌گند خیلی خوبه ولی بعد از این که می‌بینند من دانشجوام خیلی دیدگاه‌شون عوض می‌شه.
به عنوان کسی که در این رشته سخت کار می‌کنید سوارکاری چه دورنمایی برای یک خانم سوارکار جوان داره که شاید دسترسی زیادی به اسب مسابقه نداشته باشه.
من یه رویه تو زندگیم استواره که اگر انسان یه چیزی رو بخواد، به دست میاره. من اگر اسب مسابقه ندارم می‌تونم با تلاش بیشتر کاری کنم که مالک‌های اسب به من اعتماد کنند و اسب‌هاشون رو در اختیار من بگذارند. من هدفم اینه که این قدر خوب باشم که بعد از چند سال دیگه که پشت سرم رو نگاه کردم، تمام تلاشم رو کرده باشم و منتظر قضا و قدر یا تقدیر نباشم.اگر آدم تمام تلاشش رو بکنه اون اتفاق نشه یه اتفاق بهتری به جاش می‌افته. خدا هم هیچ وقت زحمت‌های بنده‌هاشو نادیده نمی‌گیره.
در مورد رشته‌های اسبی دیگر نظرتون رو بفرمایید.
چوگان رشته جالبیه، مفرحه اما من اطلاع خاصی ازش ندارم. درساژ پایه است و خیلی لازمه. الفبای سوارکاریه. درساژ مسابقه خیلی خوبه اما من در موردش نمی‌دونم. البته من زیر نظر خانم شریسا غفاری یه مدت کار کردم و ایشون خیلی به من کمک کردند اما مسابقه‌ی درساژ هیجان کمتری از پرش داره.
در مورد ارتباط رشته دانشگاهی‌تون با سوارکاری بفرمایید.
رشته‌ی من زیست شناسی سلولی، ملکولی هست. شبیه ژنتیک و ما پنج واحد با ژنتیک اختلاف داریم. تمام سلول‌ها رو با ابعاد ریز بررسی می‌کنیم. با سوارکاری ارتباط نداره اما با دامپزشکی و نعلبندی شاید ارتباط داشه باشه. قبلا پیگیر بودم که این کار رو انجام بدم.
بسیاری از سوارکارها گرایشی به تحصیل آکادمیک ندارند، برخی از سنخیت نداشتن رشته‌شون با حرفه شون گلایه دارند و‌ دیگرانی تا یک حد تحصیل رو کافی دیدند. شما تجربه و دیدگاه شخصی‌تون رو بفرمایید.
یه مساله‌ای که هست اینه که تحصیلات برای یه سوارکار توی ایران فقط جنبه‌ی هویت اجتماعی داره. من اگر دیپلم باشم و قهرمان ایران باشم یه جور نگاه بهم می‌شه تا این که رده پایین بپرم و فوق لیسانس داشته باشم در حالت دوم تحسین بیشتری می‌شم. تصوری هست که می‌تونه اشتباه باشه و می‌تونه نباشه. البته کسایی که دانشگاه می‌رند دیدشون نسبت به مسایل خیلی فرق می‌کنه و خیلی جنبه‌های دیگه رو می‌بینند و این از نظر فرهنگی کمک می‌کنه که ما بیایم بالاتر. بهترین اتفاق اینه که رشته‌هایی بگذارن مرتبط با اسب که کاربردی باشه و درست تدریس بشه و نتیجه‌ی خوب داشته باشه. خیلی‌ها الان تو ایران می‌رند پرورش اسب می‌خونند که اسب توی زندگی‌شون ندیدین.
در مورد مشکل‌هایی که حضور وفعالیت خانم‌ها در باشگاه ها و محیط‌های اسبی وجود داره بفرمایید و راهکار برای اصلاح و بهینه شدنش ارایه بدید.
مشکل حضور خانم‌ها به چند تا چیز می‌تونه برگرده. محیطی که ایجاد شده محیط خوبی باشه. من تو یه سری باشگاه‌ها بودم که محیط خوبی نداشته و خونواده‌ی من حتا نمی‌گذاشتن من یک دقیقه بیشتر اون جا بمونم. یه جاهایی هم مثل اینجا (رخش صبا)، آزمون خیلی سالمه. راس سیستم اگه درست باشه با خانواده و خانواده دوست باشه همه‌ی هرم درست چیده می‌شه. حالا ممکنه یه سری آدم‌ها بخوان وارد بشند و مساله داشته باشند، اون‌ها خود به خود حذف می‌شند و جایگاه پیدا نمی‌کنند. من وقتی اصطبل آقای شریفی هستم احساس می‌کنم اون جا خونه خودم هست. چون تو اون اصطبل صاحب اسب‌ها گزینش می‌شند و آدم‌های با شخصیت‌های تعریف شده میان و شرایط رو مناسب می‌بینند وخود به خود محیط مناسب می‌شه. مساله دیگه اینه که خانمی که توی سوارکاری وارد می‌شه خودش هم باید یه شرایطی رو داشته باشه و نباید نظم سیستم رو به هم بزنه و مخل آرامش بشه.
در مورد سبک زدن میخ برای خواننده‌های توضیح بدید.
به زبان ساده سم از چند بخش تشکیل شده. جعبه‌ی سم یه بخش مرکزی داره و یه بخش بیرونی یا دیواره. بخش مرکزی بخش حساسه و بخش بیرونی غیر حساس. بین این دو بخش پوشش وسط هست و حدفاصل بخش مرکزی و دیواره. بخش حساس و غیر حساس. ما وقتی میخ می‌زنیم سعی می‌کنیم میخ رو توی بخش غیرحساس یا دیواره‌‌ی سم در بیاریم. میخ از بخش غیر حساس وارد و از بخش غیرحساس خارج می‌شه. میخی که این مشخصات را داشته باشه میخ سبک هست یعنی خیلی عمیق نیست. بخش پرچ شده در واقع به کف زمین نزدیک‌تر هست.
چرا برند حک شده روی میخ باید به سمت داخل باشه حین نعلبندی؟
به خاطر انحنای میخ. چون میخ باید موقع کوبیده شدن بیاد سمت بیرون اگر بر عکس باشه میخ می‌ره سمت قسمت حساس.
دلمشغولی‌های شما در بیرون از جامعه سوارکاری ایران چیست؟ با هنر یا ادبیات ارتباط دارید یا ورزش‌های دیگر با فعالیت های مفرح دیگه.
یک تحصیلم که بسیار سخته با ساعت زیاد کاری. اهل فیلم اصلا نیستم. موسیقی دوست دارم و همه سبکی گوش می‌کنم.

ادامه ی این گفتگو را در مجله شماره نه  بخوانید.
برای دیدن بخش قبلی مصاحبه با فرناز هاشمی کلیک کنید.

The post برشی از گفتگو با خانم فرناز هاشمی appeared first on ایران هورسی.

(لبخند، تاکید)شنبه‌های من هم با اسب هست. من شنبه‌ها نعلبندی می‌کنم و یه سری اسبای جدی‌تر رو هم کار می‌کنم. من همه‌ی روزهام تعطیله چون اسب و کارم رو دوست دارم. من روزی که کار نمی‌کنم برام کسل کننده است.

 تو سطح حرفه‌ای سواری ایده آل شما کجاست وهدفتون برای رسیدن به این چشم انداز از چه مسیری عبور می‌کنه؟

هدف من این است که یه رایدر خیلی حرفه‌ای و خیلی خوب بشم. بتونم مسابقه بدم و نتیجه بگیرم. هر چه رده بالاتر بهتر. بتونم اسب رو اموزش بدم و تاثیر مثبت روی اسب‌هام بگذارم. اگر چیز خوبی یادشون نمی‌دم تاثیر منفی روشون نگذارم. اسب رو اذیت نکنم. چون به هر حال سوار بار اضافی هست روی اسب. دوست دارم با اسب به اون هماهنگی صد درصدی برسم.

یک روز کاری‌تون رو برای ما ساعت به ساعت شرح بدید.

چون من الان رایدرم و کارم متغیره به خاطر همین کار متغیر اسب نمی‌شه دقیق گفت. من صبح‌ها چهار پنج تا اسب کار می‌کنم حالا هر کاری داشته باشن، لنژ، گشت، سواری. اوقاتی که اسب‌ها استراحت دارند و من کارم صبح سبک‌تر هست. بستگی به مودم هم داره. روزی که سرحال باشم اون اسبی که اول دوست دارم رو می‌برم بیرون و کار می‌کنم و هر دو بعد کار خوشحالیم. روزی هم که سرحال نباشم با لنژ و گشت شروع می‌کنم تا خودم بهتر بشم. نعلبندی هم متغیره، یا شش صبح گاهی یک تا سه و گاهی یازده شب به بعد یکی دو اسب رو نعلبندی می‌کنم.

سوارکاری امروز سوارکاری ایران رو برای ما تحلیل کنید از زاویه خواست و دغدغه یک رایدر خانم.

چیزی که دارم می‌بینم اینه که به خاطر وارد شدن اسب، سواری ایران خیلی تغییر کرده. من خیلی سال پیش حرفه‌ای نبودم ولی پیگیر مسابقه‌ها بودم. اسب خوب سطح مسابقه‌ها رو خیلی برده بالا. اگر واردات متوقف نشه ما رو به رشدیم. وضعیت مانژها خیلی خوب شده و سوارکارای خارجی که به ایران میاند، زمین‌های ما رو تایید می‌کنند. نعلبندای خارجی قبلا می‌اومدن ایران و ایراد اول زمین‌ها بود. باکس‌ها داره بزرگ‌تر می‌شه اما  به جز چند تا باشگاه که تو جنگل هستند، هنوز فضای داخلی اصطبل برای اسب‌ها مناسب نیست. انگار اسب‌ها دارن میان تو شهر زندگی می‌کنن و از محیط طبیعی‌شون دورند و نکته مهم‌تر اینه که مانژ سرپوشیده داریم. این می‌تونه به اشکالی هم بد باشه، وقتی مانژتو زمستون نداشتیم اسبا خود به خود استراحت می‌کردند اما الان  تو فصل زمستان هم مسابقه داریم.

چی شد که گرایش به نعلبندی پیدا کردید؟

من یه دوره به خاطر علاقه‌ام به سواری می‌خواستم اسب بخرم و دیده بودم که به خاطر سم، فلان اسب لنگش داره و سوال که می‌کردم کسی نمی‌دونست توی سم چه خبره، می‌گفتند از نعلبندی بد بوده یا نعلبندی می‌تونه درستش بکنه. یه روز با پدرم صحبت کردم و گفتم اگر من بخوام اسب بگیرم دوست دارم در مورد نعلبندی حداقل اطلاعات رو داشته باشم. مثل رانندگی که من قبلش پنچر گیری رو یاد گرفته بودم. از طریق یکی از دوستان پدرم، آقای سهیل یوسف‌نیا رفتم پیش آقای سازوار برای چند روز و بعد دیدم که چقدر این کار گسترده است و چند روز به سال کشید. دلیل این که آقای یوسف نیا ایشون رو معرفی کردند این بود که آقای سازوار هم از نظر اخلاقی و هم ابزار جدید و دوره‌هایی که می‌دیدند بسیار عالی بودند. این اتفاق مربوط به سال هشتاد و هشت یا هشتاد و نه می‌شد. بعد از چهار پنج سال من از آقای سازوار خداحافظی کردم و رفتم پیش آقای طاهر عبدی. تصمیم جدی گرفته بودم که از ایران برم و یا دیگه کمکی نباشم. رفتم پیش آقای امیری برای سواری. اون جا یکی دو بار نعل اسبی که کنده بود رو من چسبوندم تا این که آقای امیری گفتند اسبی رو من براشون نعل کنم اما ابزار نداشتم و من به آقای پویان دمهری زنگ زدم. من یه چیزی رو هم باید بگم همه‌ی همکاری من تو این رشته آقا هستند و هم از نظر مسایل مالی و هم این که فکر می‌کردند این کار مردونه‌است؛ خیلی راحت نبودند که به من کمک کنند. اما خیلی‌ها به من کمک کردند، آقای محسن نوری به من کمک کردند من کوره بسازم، آقای محمود مکاری‌نژاد سندون و کوره‌ی من رو درست کردند و آقای پویان دمهری که اون موقع اسبای آقای امیری رو نعلبندی می‌کرد خیلی به من کمک کردند. ایشون خیلی آدم مثبتی هستند. من قرار بود اسبی که رو همیشه ایشون نعلبندی می‌کردند نعل کنم و ایشون با روی باز  تمام ابزارشون رو برای من چیدند و حتا خودشون گفتند که می‌تونند برای گرفتن دست و پای اسب به من کمک کنند. پویان خیلی خوب برخورد کرد و این در حالی بود که اون اسب رو خودشون نعلبندی می‌کردند. پویان وسایل رو چیدو رفت تا من اسب ایشون رو نعلبندی کنم. به هر حال تا به اینجا کشید دیگه!

ادامه ی این گفتگو  را در مجله شماره نه  بخوانید.

برای دیدن بخش قبلی مصاحبه با فرناز هاشمی کلیک کنید.

The post برشی از گفتگو با خانم فرناز هاشمی appeared first on ایران هورسی.

اون باشگاه که کنار برج میلاد بود و چند تا باکس و یه مانژ کوچیک داشت؟
فکر می‌کنم بله. تو شیب بود. من اون جا یه اسب رو سوار شدم به اسم بلکی. من چون پاهام خیلی ضعیف بود سواری رو با دستگردون شروع کردم و پدرم من رو نگه می‌داشتند که نیفتم تا این که من شش ساله شدم و تونستم اسب رو کنترل کنم. من مربیای زیادی تو این دوره داشتم و تو خیلی باشگاه‌ها بودم. باشگاه آریاسب، چیتگر، میلاد، نوروزآباد، رخش صبا، حبیبی. من جاهای مختلفی رفتم و سوار شدم اما هیچ کدومش خوب پیش نرفت به خاطر این که من مربی که دوست داشتم رو پیدا نکردم. یه دلیل دیگه هم داشت، این که من تو کاراته تمرین تمرین می‌کردم و مسابقه می‌دادم و نشد خیلی به سواری بپردازم به موازات اون هم سواری هم می‌کردم. خیلی از مربیایی که با من کار می‌کردند می‌گفتند تو نمی‌تونی پیشرفت داشته باشی.
دلیل‌شون چی بود؟
من فکر می‌کنم اگر مربی بگه تو نمی‌تونی پیشرفت بکنی ضعف خودش هست. من الان تو سیستمی که دارم کار می‌کنم آدم‌های متفاوتی میان و هر کدون نقطه قوت و نقطه ضعف‌هایی دارن. مربی وظیفه‌اش اینه که نقطه قوت‌ها رو قوی‌تر کنه و نقطه ضعف‌ها رو به نقطه قوت تبدیل بکنه. وقتی مربی می‌گه تو استعداد نداری می‌خواد تو رو از سر خودش باز کنه و زمان رو تموم کنه. من فیزیک ضعیفی روی اسب داشتم ولی خدا خواست ادامه دادم. خانواده‌ام هم خیلی پشتم بودند مخصوصا پدرم. برگردم به نعلبندی. من چهار پنج سال نعلبندی می‌کردم و کنارش تحصیل می‌کردم. من با آقای سازوار کار می‌کردم و بعدش آقای طاهر عبدی. از ایشون که جدا شدم گفتم می‌خوام به سواریم بپردازم. اومدم رخش صبا پیش آقای محمود امیری. ایشون شروع کردند به آموزش من و دیگه خبری از اون حرفا نبود که تو نمی‌تونی. ایشون دیدن من علاقه دارم بهم فرصت دادن بیام اینجا(رخش صبا) کار کنم دو سه سال در خدمت‌شون بودم و من خیلی بهشون مدیونم. آقای امیری اولین کسی بودند که به من اعتماد کردند و اسب به من دادند که نعل کنم. بعد از دو سال آقای امیری به من گفتند که اینجا برای تو کافیه و تو دنبال پیشرفت هستی و با آقای مجید شریفی صحبت کردند و من رو فرستادند تو سیستم ایشون. اولش من خیلی مقاومت کردم و بعد متوجه شدم که اتفاق صحیحی بود و این جابجایی خیلی خوب شد و من از جایگاه فعلی‌ام تو آزمون خیلی راضی‌ام. توی مربیام آقای شاهین انصارین هم بودند که خیلی به من کمک کردند و تمام تلاش‌شون رو می‌کردند که شاگرداشون پیشرفت کنند.

ادامه ی این مطلب را در مجله شماره نه بخوانید.

برای دیدن بخش قبلی مصاحبه با فرناز هاشمی  کلیک کنید.

The post برشی از گفتگو با خانم فرناز هاشمی appeared first on ایران هورسی.

می‌تونید شخصیت انسان‌هایی که علاقه به اسب‌شون بیشتر از بقیه می‌شه و قدم به سواری می‌گذارند رو برای ما تحلیل کنید؟
در زمینه‌ی حرفه‌ای این یک ورزش هست و خیلی‌ها ممکنه بخوان بیان و ورزش کنند و این کار رو ادامه بدند. البته ما خیلی از سوارکارها رو داریم که به اسب به چشم موتورسیکلت نگاه می‌کنند، مثل دوچرخه بدون جان. میان اسب رو مصرف می‌کنند و از کنارش عبور می کنند. من خیلی تو این مساله ریز نشدم. فکر می‌کنم کسایی که اسبو دوست دارند خیلی حیوان دوست هستند.

ادامه ی این گفتگو را در نسخه کامل مجله شماره نه ایران هورسی بخوانید.

The post برشی از گفتگو با خانم فرناز هاشمی appeared first on ایران هورسی.

اسب باشه.
می‌تونید شخصیت انسان‌هایی که علاقه به اسب‌شون بیشتر از بقیه می‌شه و قدم به سواری می‌گذارند رو برای ما تحلیل کنید؟
در زمینه‌ی حرفه‌ای این یک ورزش هست و خیلی‌ها ممکنه بخوان بیان و ورزش کنند و این کار رو ادامه بدند. البته ما خیلی از سوارکارها رو داریم که به اسب به چشم موتورسیکلت نگاه می‌کنند، مثل دوچرخه بدون جان. میان اسب رو مصرف می‌کنند و از کنارش عبور می کنند. من خیلی تو این مساله ریز نشدم. فکر می‌کنم کسایی که اسبو دوست دارند خیلی حیوان دوست هستند.

ادامه ی این مطلب را در نسخه کامل مجله شماره نه بخوانید.

The post برشی از گفتگو با خانم فرناز هاشمی appeared first on ایران هورسی.