سوارکاری ایران امروز را چطور می‌بینید. جامع و در همه رشته ها، چوگان کورس، پرش، استقامت.
در رشته پرش وضعیت قابل قبول‌تری را نسبت به ورزش‌های اسبی دیگر شاهد هستیم. وجود اسپانسر و حامی مالی و علاقه و اشتیاق اکثریت مردم به خصوص افراد با تمکن مالی مناسب و در جایگاه اقتصادی بالا و همچنین وجود مربیان و مدیران و باشگاه‌های سوارکاری بسیار خوب و به روز و مدرن و پراکندگی مناسب آنها و زیر ساخت‌ها و بستر مانژها و امکانات ورزشی و رفاهی مناسب باعث شده این رشته طی چند سال اخیر پیشرفت بسیار مناسبی داشته باشه. در رشته کورس با وجود سابقه بسیار طولانی این رشته و علاقمندی و ویژگی‌های فرهنگی و قومی بسیاری از ساکنین شمال شرقی ایران و ترکمن‌ها متاسفانه پیشرفت قابل ملاحظه نبوده و روند کندی دارد. در استقامت طی سال‌های گذشته اقدامات
خوبی انجام شده ولی این اقدامات در شان و مناسب با جایگاه و قدمت این ورزش درایران نیست. البته به تازگی کمیته استقامت در هیات سوارکاری استان تهران تشکیل شده و دو مسابقه بسیار خوب در باشگاه نیروی زمینی ارتش و ملارد برگزار شده است و برگزاری منظم مسابقات استقامت در استان تهران نوید بخش روزهای بسیار خوب در این رشته ورزشی خواهد بود. در خصوص چوگان باید اضافه کنم که بعد از پیروزی انقلاب اسلامی در یک مقطع این ورزش به تعطیلی کشیده شد و بعد از پایان جنگ تحمیلی اقدام و تلاش بسیاری در احیای این رشته انجام شد و با حضور بزرگانی همچون امیر محمدی‌فر، مرحوم سرعت‌پور، آقای ایلخانی زاده، آقای سنندجی و دیگر عزیزان و پیشکسوتان این ورزش، چوگان دوباره راه‌اندازی و در ایران بازی شد.اما این ورزش هنوز با جایگاه واقعی و در خور زمینه‌های تاریخی و فرهنگی‌اش فاصله دارد و هنوز قدمی نزدیک به قدمت بیش از سه هزار ساله‌اش نرسیده است.
ادامه ی این مطلب را در نسخه کامل مجله شماره سه بخوانید.
