حس شنوایی بیشتر حیوانات، قوی تر از انسان است، اما حس شنوایی در اسب هیچ گاه به طور نظام مند مورد بررسی قرار نگرفته است. اما از روی تجربه می دانیم که اسب فرمان هایی را که هنگام تعلیم پرش به او داده می شود (به شرط آن که فرمان ها همیشه به یک صورت و جدا از هم باشند) را به خوبی تشخیص می دهد. همچنین، واضح است که اسب، خیلی سریع زنگ آماده شدن غذا را به خوردن آن ارتباط می دهد.
مادیان هاو کره اسب ها صدای همدیگر را تشخیص می دهند اسب ها به اسامی شان پاسخ نمی دهند، حتی اگر آن ها را برای خوردن غذا صدا کنند. همچنین، به نظر نمی رسد که برای ارتباط برقرار کردن با یکدیگر از صدا استفاده کنند؛ بلکه در زندگی اسب ها، صوت نقش چندان مهمی (حیاتی) ایفا نمی کند. در این جا ممکن است سوال شود، اگر چنین است، پس چرا اسب ها چنین گوش های بزرگ و متحرکی دارند؟ این، احتمالا به این دلیل است که اسب ها گوش های خود را برای متمرکز ساختن امواج صوتی به کار نمی برند؛ بلکه از آن ها به جای دست یا صدا، برای برقراری ارتباط با دیگران استفاده می کنند.
حس شنوایی در اسب ها به طور نسبی قوی و تکامل یافته است و توسط حرکات گوش ها که می توانند مستقل از یکدیگر نیز باشند (هر گوش به تنهایی قادر به حرکت است) هدایت می شوند. در حس شنوایی، انتقال امواج صوتی موجود در هوا توسط گوش خارجی جمع آوری، و به گوش میانی منتقل می شود. امواج در گوش میانی توسط لرزش استخوان های میانی به گوش داخلی منتقل می شوند. در گوش داخلی، این اتفاق توسط مایع درونی گوش درونی صورت می گیرد.
در پستانداران معمولا دو گوش وجود دارد، که هر کدام شامل گوش خارجی، گوش میانی و گوش داخلی می شوند.
گوش ها آن قدر حساس اند که صدای به زمین افتادن یک سوزن را حس می کنند، و یا آن قدر مقاوم اند که می توانند صداهای بسیار مهیب (صدای انفجار …) را بشنوند و تحمل کنند.
در واقع، برای درک کار گوش، دانستن آناتومی گوش ضروری است. در این مقاله به طور مختصر به قسمت های مختلف گوش اشاره خواهد شد؛ امواج صوتی، سبب ارتعاش درام گوش می شوند و توسط استخوان های گوش میانی به قسمت مایع گوش درونی منتقل می شوند.
استخوان استریپ (در گوش میانی)، به عنوان پیشتونی روی مایع گوش داخلی عمل می کند و باعث عقب و جلو رفتن لایه ی پوششی فنستراوالیس می شود و فشاری آرام روی گوش وارد می کند. این حرکات، در نهایت، ارتعاشات را از طریق مایع گوش درونی به عصب های شنوایی می فرستند و از آن جا از طریق ضربان های عصبی به مغز وارد می کنند، و فرمان شنوایی صادر می شود.
چرخش گوش ها توسط شانزده عضله صورت می گیرد، که می توانند به تنهایی عمل کنند. زمانی که گوش ها به سمت عقب نگه داشته شده اند، کانال شنوایی تقریباً به طور کامل بسته می شود، و می توان گفت، شنوایی اسب در این موقعیت، به حداقل خود رسیده است.
فرکانس های صوتی بر اساس هرتز سنجیده می شوند. فرکانس شنوایی انسان بین 20 هرتز تا 20 کیلو هرتز است. این میزان در اسب بین 60 هرتز تا 33 کیلوهرتز است.
آناتومی گوش
آناتومی گوش به سه قسمت خارجی، میانی و داخلی تقسیم می شود که در ادامه، توضیح هر کدام داده می شود.
الف- گوش خارجی
گوش خارجی بسته به نوع دام، دارای اشکال مختلف است، اما در تمام دام ها به صورت یک بوقک شنوایی است که برای صوت های خارجی به کار می رود. در گوش خارجی، اعضای زیر وجود دارند:
قسمت غضروفی؛ ماهیچه های گوش؛ پوست؛ رگ ها و اعصاب
ب- گوش میانی
گوش میانی در بین گوش خارجی و گوش داخلی قرار دارد و اصواتی را که از طریق گوش خارجی به آن جا انتقال می یابند، تقویت می کند، و در قسمت استخوان شقیقه قرار دارد. در گوش میانی، سه حجره که با هم در ارتباط هستند وجود دارد که عبارتند از:
جعبه ی صماخی؛ سلول های ماستوئیدی؛ شیپور استاش
1.جعبه ی صماخی: عبارت است از حفره ی تنگی که از یک طرف به طرف دیگر مسطح است، و می توان آن را به منزله ی انشعابی از حلق دانست، و با حلق به وسیله ی شیپور استاش که در بین گوش خارجی و داخلی قرار دارد، متربط می شود. جدار خارجی جعبه ی صماخی به وسیله ی پرده ی صماخ پوشیده شده، که تقریباً بیضی شکل است و قطر بزرگ عمودی آن به طول 1 سانتی متر و به عرض 8 تا 9 میلی متر است.
سطح خارجی پرده ی صماخ، مقعر است. این سطح عمق گوش خارجی را تشکیل می دهد و از امتداد پوشش جلدی گوش خارجی پوشیده شده است. سطح داخلی آن محدب است، و اتصال دسته ی استخوان چکشی روی آن قرار دارد.
2.سلول های ماستوئیدی: حفره های نامنظم حجره ای شکل هستند که در داخل و اطراف دایره ی صماخی، به استثنای قسمت فوقانی قرار دارند. تعداد این حفره ها حدود 12 تا 30 عدد است، و هر کدام به طور جداگانه در جعبه ی صماخی باز می شوند.
3.شیپور استاش: مجرایی است به اندازه ی تقریبی 10 سانتی متر و مایل به طرف جلو و پایین که در قسمت قدامی جعبه ی صماخی از یک سوراخ تنگ شروع می شوددر جلو، در قسمت فوقانی حلق، در عقب سوراخ حلقی شکافی که از بالا به پایین کشیده شده، از یک صفحه غضروفی پوشیده شده است.
شیپور استاش به علت روابط حلقی و در نتیجه خارجی اش، بین هوای آزاد بیرون و هوای محسوب داخل جعبه صماخ ارتباط برقرار می سازد و فشار را روی دو سطح پرده ی صماخ، مساوی نگاه می دارد. در اسب ها، شیپور استاش در گوش میانی گشاد شده است و جیب های حلق را درست می کند. جیب های حلقی، حفره های غشایی هستند که در بین اعضای حلقی- حنجره ای از یک طرف، و قسمت فوقانی ناحیه ی گردنی از طرف دیگر قرار دارند.
ج- گوش داخلی
گوش داخلی، قسمت اصلی دستگاه شنوایی است. به عبارت دیگر، امواج صوتی پس از انتقال از گوش خارجی و عبور و تقویت در گوش میانی، از طریق مایعات درونی گوش داخل و اعصاب شنوایی به مغز منتقل می شوند و پس از تفسیر توسط مغز و صدور فرمان شنوایی، شنیده می شوند.
قسمت های مختلف گوش داخلی عبارتند از: لابیرنت استخوانی، لابیرنت غشایی، آندولنف و پرلنف (مایعات گوش داخلی)، و اعصاب شنوایی (زوج هشتم مغز).
فیزیولوژی گوش
اندام شنوایی و تعادل
این ارگان، دو کار مهم انجام می دهد:
1. دریافت ارتعاشات صوتی و تبدیل آن ها به ضربان های عصبی: که این ضربان ها به طور مستقیم توسط عصب های شنوایی به مغز منتقل می شوند.
2. ایجاد تعادل
