اسب، این رفتار غیر عادی و نابهنجار (گاز گیری آخور) را به شکل محکم گرفتن لبه های آخور و یا سایر وسایلی که قابل نگه داشتن به وسیله ی دندان های پیشین است، به نمایش می گذارد.
اغلب، دندان های پیشین فک بالا، به تنهایی این عمل را انجام می دهند. محل اتصال مورد گازگیری به پایین فشار داده، و کف دهان به سمت بالا آورده شده، کام نرم با قدرت باز می شود، و حرکت بلع، به شکل گرفتن هوا و گذراندن آن از مری به سمت معده انجام می گیرد (رفتار بلع هوا نیز به همین شکل است، اما دندان ها در یک محل ثابت نمی شوند).
بر اساس این توضیحات، هر نوبت که عمل گازگیری آخور صورت می پذیرد، معمولاً با یک خرخر مشخص همراه است.
در تعدادی از اسب ها که سندرم گازگیری آخور دارند، به دنبال تلاش برای بهبودی و درمان، این عادت به شکل بلع هوا تبدیل می شود.
در ضمن، اسب هایی که عادت به بلع هوا دارند، ممکن است به مرور زمان به گازگیری آخور مبتلا شوند. بعضی از اسب ها، زمانی که در مقابل دیدگان مردم هستند، این حالت را از خود بروز نمی دهند، اما بیشتر اسب ها اعتنایی به حضور مردم ندارند و به انجام این رفتار غیر عادی ادامه می دهند.
بعضی از اسب ها نیز این رفتار را در هنگام فعالیت از خود نشان می دهند، اما اکثر اسب ها این حالت را فقط زمانی نشان می دهند که داخل اصطبل هستند.
در اسب های گازگیر آخور، دندان پیشین، به ویژه در فک بالا، علایمی از سایش وسیع را نشان می دهند. در این نوع اسب ها، فرسایش و سایش دندانی آن قدر زیاد می شود که حتی هنگامی که دهانشان بسته می شود، دندان های پیشین به یکدیگر نمی رسند، و این موجب می شود که چرا برای حیوان، تقریباً غیر ممکن شود، و اندازه ی عضلات ناحیه ی گلو بزرگ می شود.
در موارد خیلی حاد، حیوان از نظر فیزیکی و بدنی نیز نامتعادل خواهد شد.
کنترل
کنترل این حالت، مشکل است، اما رایج ترین روش برای این کار، بستن یک طناب چرمی به اطراف گردن است. این طناب را آن قدر محکم می بندند (نه آن قدر محکم که موجب اختلالات تنفسی شود)، تا از قوس دار شدن گردن جلوگیری کند. لازم به ذکر است، بعضی از این طناب های چرمی، باید در هنگام غذا خوردن حیوان باز شوند.
یک وسیله دیگر برای پیشگیری از حالت گازگیری آخور، استفاده از یک دهنه ی سیلندی سوراخ دار است که موجب می شود دهان از نظر انتقال هوا بسته باقی بماند.
استفاده از یک لاستیک ضخیم و یا دهنه ی چوبی، برای جلوگیری از بسته شدن فک ها، در بعضی اوقات موفقیت آمیز است، اما مزاحمت شدیدی برای اسب ها پدید می آورد و به همین دلیل توصیه نمی شود.
در اغلب موارد، اگر حیوان در داخل یک محل بدون دیوار و به طور آزادانه قرار بگیرد، این رفتار عادتی خاتمه پیدا می کند، و یا بهتر است قبل از تمام شدن خوراک، دوباره آخورش را پر کرد.
همچنین، آنتاگونیست های نارکوتیک در مورد این حیوانات، اثر اطمینان بخش دارند.
