برشی از گفتگو با اقای رامین شهابی

اولین تصویر رو از اسب به خاطر دارید؟
این‌ها تصویرهای بچگیه. تو روستای پدری در همدان یکی از دوستای پدربزرگم یه اسب سفید خیلی خوشگل داشت و من اسب رو برای اولین بار اون‌جا دیدم.
خلاصه‌ای از مقام های ایران و خارج رو برای مخاطبین شرح بده.
سه سال پی در پی قهرمان جوانان استان تهران بودم. یک سال قهرمان کشور و یک سال سوم قهرمانی کشوری در رده‌ی جوانان. تو نوجوانان سه سال قهرمان استان همدان بودم جام پدیده‌سازان اولین جامی بود که تو بزرگسالان گرفتم. تو جوانان جام نشاطی، جام کاوالور. جام نقش جهان، جام اتحاد دریان، پیده‌سازان سه وشش

و….
می‌دانیم پایه سواری درساژ هست. شما چه پیشنهادی غیر از کار روی درساژ دارید برای تقویت پایه‌ای سوارکاری ایران.
الان سوارکاری ما خیلی پیشرفت خوبی داره. یک سطح سوارکاری و نگهداری اسب‌ها، اینها مشکلاتی بود که چند سال پیش وجود داشت و اسب‌ها خیلی زود از رده خارج می شدند. یه اسب یکی دو سال تو میدون بود و بعد دیگه نمی‌دیدیش، فراموشش می‌کردی. ولی الان خیلی خوبه که اسب رو گاهی پنج تا هفت سال تو یه میدون می‌بینی و این اسب هر بار برنده‌است. این از آگاهی و شعور سوارکار میاد و نگهداری اسب و این که اسب رو تو چه رده شرکت کنه، همین که سطح فکر اسپانسرها داره می‌ره بالا. همه‌ی اینها در اثر گذشت زمان بوده. این رو نمی‌شه گفت که تو یک سال فکر همه‌ی اسپانسرها عوض شه و اون‌ها به رده‌ی اسب‌ها فکر کنن و نخوان که یه اسب صد و بیست رو صد و پنجاه بپرونن. این‌ها زمان بره و زود انجام نمی‌شه و این شرایط زود تغییر نمی‌کنه. به نظرم الان بچه‌های ایران دارن مسیر خوبی رو طی می‌کنند و ایرادها هم آروم آروم بر طرف می‌شه. بحث واردات اسب مسابقه، این که متولی‌های این کار مسئول هستند که چه اسبی وارد می‌شه. اسب صد و بیست پنج، سی تو ایران زیاد هست باید اسبی وارد بشه که سطح مسابقه‌های ایران رو بالا ببره. الان عمده مسابقه‌ی ایران صد و چهل هست بایدرده ی مسابقات بره بالا و پنج شش تا مسابقه‌ی ‌صد و پنجاه، صد و پنجاه و پنج در سال برگزار بشه. نه این که سالی دو تا مسابقه برگزار بشه و همه بیشترین تلاش رو بکنن و دو سه نفر بی خطا بشن که شانس هم توش هست. خب رده‌ی چند سال پیش صد و سی ، سی و پنج بود. الان جایگاه تماشاگر تو صد و سی خالیه، چون جذابیت نداره ولی رده‌ها که می‌ره بالا همه میان چون جذابه و لذت‌بخشه و همه میان. باید شرایطی باشه برای سوار و مردم که وقتی کسی می‌خواد بره خارج و تو ارتفاع صد و پنجاه براش مشکل نباشه، باید چیزی باشه که عادی بشه برای سوارکار. خب وسیله‌اش لازمه. تو هرورزشی وسیله نیازه و وسیله‌ی کار ما هم اسبه دیگه. بهترین سوارکارای دنیا تا وسیله نداشته باشند اتفاقی براشون نخواهد افتاد. به جز این که درساژ باید خوب باشه، نشست باید خوب باشه، اینو که همه می‌دونن. مردم به وسیله‌اش فکر نمی‌کنن. بسیار خوب تو همه چیزت خوب و درسته ولی وسیله‌شو احتیاج داری.

ادامه ی این گفتگو را در نسخه کامل مجله شماره یازده ایران هورسی بخوانید.

ارسال یک پاسخ

لطفا دیدگاه خود را وارد کنید!
لطفا نام خود را در اینجا وارد کنید