آشنایی با نژاد اسب سورایا

نژاد اسب سورایا قرن هاست که تقریباً در گمنامی کامل زندگی کرده است.اسب سورایا پرتغالی یکی از نادرترین و در معرض خطر انقراض در بین نژادهای مختلف جهان است.

در این مقاله قصد داریم به شما این آگاهی را بدهیم که این اسب از کجا آمده است، و حتی چگونه آن را با علائم منحصر به فردش تشخیص دهید، و آینده برای جمعیت کوچک باقی مانده چگونه خواهد بود.

تاریخچه پیدایش اسب سورایا

برای یک اسب غیرعادی است که قرن ها تقریباً در گمنامی کامل زندگی کرده باشد.

اما باید گفت این داستان اسب نژاد سورایا است.

محققان می دانند که این نژاد (گاهی اوقات به عنوان یک زیرگونه از آن یاد می شود) در شبه جزیره ایبری منشا گرفته است، اما مطالعات برای تعیین DNA و تاریخچه اولیه اسب ادامه دارد.

تصور می‌شود که این نژاد با اسب تارپان از استپ اوراسیا و اسب پرژوالسکی مغولستان نسبت دوری دارد.

اگرچه در ترکیب ژنتیکی آنها تفاوت‌هایی وجود دارد.

رابطه نزدیک تری بین موستانگ های قاره آمریکا و اسب های سورایا وجود دارد که منطقی است، زیرا :

موستانگ های غربی از نژادهایی هستند که از اسپانیا به دنیای جدید آورده شده اند.

این نژاد تقریباً  در هیچ دوره ای مورد توجه قرار نگرفته بود تا اینکه :

در سال 1920 یک دیرینه شناس و جانورشناس پرتغالی به نام دکتر Ruy d’Andrade آن را کشف کرد که در مناطق پست زندگی می کند.

او در نهایت نام این نژاد را به نام (Sorraia) سورایا پس از ملاقات رودخانه‌های سور و رایا نامید.

تا نام Sorraia را در نزدیکی جایی که برای اولین بار با این اسب‌ها برخورد کرد، تشکیل دهد.

در حالی که گهگاه مردم منطقه اسب های سورایا را برای گله داری گاو نر یا سایر کارهای کشاورزی به دام می انداختند، آنها عمدتاً به صورت وحشی در باتلاق های نمک دره رودخانه زندگی می کردند.

هنگامی که d’Andrade و پسرش فرناندو متوجه شدند که این نژاد در خطر مرگ است، یک برنامه حفاظت و پرورش در تلاش برای نجات تعداد کمی از اسب‌های باقیمانده تا دهه 1930 ایجاد کردند.

d’Andrade با پنج اسب نر و هفت مادیان، یک گله کوچک راه انداخت.

متأسفانه، تصور می‌شود که اسب‌های باقی‌مانده که در طبیعت زندگی می‌کردند در نهایت از بین رفتند.

همه اسب‌های نژاد سورایا امروزی از گله‌ای اسیر می‌آیند که توسط d’Andrade آغاز شده است.

از زمان ابتکارات اوایل قرن بیستم d’Andrade، تلاش‌های دیگری برای افزایش جمعیت سورایا که با موفقیت متوسطی همراه بوده انجام داده است.

او توانسته بود اسب‌هایی از پرتغال به آلمان، کانادا و ایالات متحده وارد کند.

پناهگاهی نیز در کشور مادری آنها ساخته شد تا شرایط وحشی منشأ خود را بازسازی کند و به آنها کمک کند تا رشد کنند.

 در حال حاضر تنها چند صد اسب سورایا، عمدتاً در پرتغال و آلمان باقی مانده است

. یک برنامه آمریکایی نیز برای پرورش اسب سورایا به موستانگ آغاز شد که منجر به ایجاد سورایا موستانگ آمریکایی شد.

شکل ظاهری این نژاد کمیاب

اسب‌های سورایا دارای علائم ابتدایی بسیار متمایز هستند که آنها را به راحتی قابل تشخیص می‌سازد.

شبیه به اسب‌های فیورد نروژی و سایر نژادهایی که دارای پیشینه باستانی هستند.

دیدن نوار پشتی سیاه، لکه های سیاه روی گوش‌ها، راه‌راه‌های افقی پا و پوزه‌ای تیره  در نژاد اسب سورایا معمول است.

قسمت هایی راه راه روی سینه و گردن آنها وجود دارد، از این رو بومیان محلی آنها را اسب های “زبرو” یا “گورخر” می نامند.

این نشانه‌ها در کره‌ها بیشتر دیده می‌شود، و  یال ها و دم های دو رنگ نیز اغلب مشاهده می شوند.

هنر غارهای قبل از آخرین عصر یخبندان اسب‌هایی را از نظر ظاهری بسیار شبیه به سورایا با همان نشانه‌های تیره نشان می‌دهد.

این به دانشمندان و مورخان کمک کرده تا آنها را به عنوان یک نژاد باستانی معرفی کنند.

قد آنها کوتاه بودهو می توان گفت نژاد اسب سورایا یک اسب واقعی است، نه یک اسب معمولی.

این نژاد دارای سینه بسیار عمیق اما باریک، با پاهای صاف و سم های سخت است.

سر آنها دارای نیمرخ محدب، چشم های بلند و گوش های بزرگ است.

داشتن و مالکیت نژاد اسب سوریا

داشتن یک اسب سورایا فرصتی نادر است زیرا تعداد و مکان آنها بسیار محدود است.

تعداد معدودی از افرادی که در حال نگهداری از این نژاد هستند گزارش داده اند که حتی در برف مقاوم هستند و به راحتی تغذیه می کنند.

با خوردن یونجه و علف زندگی می کنند و می توانند برای مدت طولانی بدون آب بمانند.

از آنجایی که این اسب نه برای عملکرد بلکه برای ادامه نژاد پرورش داده شده است، یافتن شخصیت ها و خلق و خوی متفاوت با آن غیرعادی نیست.

با این حال، اکثر آنها مطیع و قابل اعتماد هستند.

می توان گفت روحیه زندگی به صورت گله ای را ندارند.

اسب های سورایا به طرز شگفت انگیزی همه کاره هستند.

علاوه بر کمک به کار در مزرعه، در مسابقات درساژ استفاده می شوند.

مادالنا آبکاسیس، سوارکار پرتغالی، در تیمی از اسب های سورایا در مسابقات استفاده کرده است.

در حال حاضر، داشتن اسب سورایا تقریبا غیرممکن است، اما اگر تعداد آنها افزایش یابد، ممکن است در آینده تغییر کند.

ما امیدواریم که تلاش‌های حفاظتی فعلی بتواند میراث دکتر d’Andrade را ادامه دهد.