شده. یه نکته مهم این که با ورود اسب‌های خونسردتر اروپایی به ایران اخلاق اسب‌ها بهتره و همین رفتار بهتری رو باهاشون می‌طلبه. در قرآن کریم هم به اسب‌ها قسم خورده شده، مساله برکت پیشانی اسب‌ها و جایگاه رفیعی که اسب در دین ما ما داره و من به این برکت اعتقاد دارم و بارها بهم ثابت شده . پس چه دلیلی داره که با اسب بدرفتار باشیم؟
دلایل محبوب بودن یا نبودن یه سوارکار؟
من به نظر شما موجود محبوبی‌ام؟
استنباط و شناخت من می‌گه بله. درون‌گرا، عاطفی، مهربان و محبوب.
(لبخند) احترام گذاشتن به همه. کسی که به دیگران احترام می ذاره داره به خودش احترام می‌ذاره. به تماشاچی، به دوست به همکار. اگر دیگران لطف داشته باشن و منو دوست داشته باشن به این دلیله.
شما یه رفتار خاص قبل از مسابقه دارید، انگار انرژی مسابقه رو قبل از مسابقه با بالا بردن دست‌هاتون به آسمون می‌گیرید.
من همیشه از صحبت با خدا آرامش می‌گیرم. من قبل از مسابقه با خدا صحبت می‌کنم و تشکر می‌کنم که این مرحمت رو به من داشته که بتونم سوار اسب بشم. کسی که اسب سواره و با اسب در ارتباطه به نظر من واقعا انسان خوشبختی یه.
برگردیم به درساژ. درساژ ایران دوران طلایی داشته؟
بله. داشته. دوره‌ای که هیات تهران مصر و محکم پشت درساژ بوده. دوره جناب سرهنگ رمضانی و دبیری آقای ذاکری. ایشون منظم و حتی با تعداد محدود شرکت کننده مسابقه درساژ برگزار می‌کردن. تو دوره ایشون کتاب‌هایی درساژ زیادی ترجمه شد. هیچ مسابقه‌ای تو اون دوره کنسل نشد. البته زنده یاد فرخ نجفی، بابک خان شکی، مرحوم مهرداد شید‌فر، استاد جمشیدخانی، استاد نورمحمد حبیبی و عزیران دیگه‌ای هم خیلی کمک کردن و باید از زحمت‌های همه این بزرگان و گنجینه‌های سوارکاری این کشور قدردانی کرد که کمک شایانی به راه افتادن چرخ درساژ این مملکت کردند.
چرا در ایران بهترین نشست با بهترین نتیجه همراه نیست؟
من به این اعتقاد ندارم. سوارکاری ورزشی یه که باید توش صد درصد احساس و آرامش باشه. شما باید به اسبت به قدری آرامش بدی که اون اسب از سواری دادن به شما احساس خوشایندی داشته باشه به همین دلیله که به نظر من اسب‌ها زمانی که به خانم‌ها سواری می‌دن انرژی و اشتیاق بهتری از خودشون نشون می‌دن. فقط صاف نشستن باعث نتیجه نمی‌شه. یه سواری خوب. یعنی شما نرم و شاداب باشی و اسبت هم همین طور شاداب و راحت باشه، در این صورت نتیجه هم می‌گیری. مثال آقای داوود پوررضایی که به نظر من اسب‌ها زیر پای ایشون شاداب و سرزنده هستند و این دلیل موفقیت ایشون با این تعداد زیاد اسبه. من واقعا سواری شونو دوست دارم و جا داره از فرصت استفاده کنم و مدال برنز بازی‌های داخل سالن آسیایی ترکمنستان رو بهشون تبریک بگم که باعث افتخار و خوشحالی سوارکاری ایران شد.

ادامه ی این گفتگو را در مجله شماره سه بخوانید.
برای دیدن بخش قبلی مصاحبه با مسعود یزدی  کلیک کنید.

The post برشی از گفتگو با اقای مسعود یزدی appeared first on ایران هورسی.

شبیه مسابقه زیبایی یه بیشتر.
آفرین به زیبایی خیلی نزدیکه چون سلیقه و نظر داور اون جا مهمه. من اعتقاد دارم هر کس داوره بالاخره یه اصولی رو می‌دونه شما نمی‌تونی بگی همیشه داوری به نفع بوده یا همیشه داور اشتباه کرده. مگه اصولا به داور چی می‌رسه؟
رابطه‌تون و نگاه‌تون به ورزش‌های اسبی دیگه چطوره؟
من تمام رشته‌های اسبی رو دوست دارم. من عاشق چوگانم و تو دکور خونه‌ام چند تا گوی شکسته چوگان هست و چند تا چوب. به نظر من بهترین ورزش دنیا چوگانه. به کورس هم خیلی علاقه دارم انرژی و هیجانش رو خیلی دوست دارم.

ادامه ی این گفتگو  را در مجله شماره سه بخوانید.

برای دیدن بخش قبلی مصاحبه با مسعود یزدی  کلیک کنید.

The post برشی از گفتگو با اقای مسعود یزدی appeared first on ایران هورسی.

به اون سمت می‌رن. سوار ناشی هم اگه با اضطراب و انقباض پاشو بذاره تو رکاب و این اضطراب و انقباض به اسب منتقل بشه. اسب می‌فهمه و خودش رو منقبض می‌کنه و مضطرب می‌شه. اینه که اگه شما تو محیط خونه یا بیرون از خونه آرامش نداشته باشی مطمئن باش این رو کارتون صد در صد تاثیر داره اگه اسب‌تون با تجربه باشه ممکنه با شرایط خودشو بهتر وفق بده ولی باز هم روی راندمان کاریش تاثیر داره.
در مورد گردش اقتصادی درساژ تو ایران صحبت کنیم. درباره تامین اسب درساژ و اسپانسر. آیا برای مالک اسب نگهداری از اسب درساژی توجیه داره؟ شما به عنوان یه درسور با مشکل تامین اسب مواجه هستید یا خیر؟
صد درصد. این اسبی که مالک برای من نگه داشته فقط به خاطر اینه که منو دوست داره و برای رفتن تو مسابقه درساژ و نتیجه گرفتن من اسبو نگه داشته. بزرگ‌ترین مشکل تو درساژ اینه که علاقمند و اسپانسر تو این رشته بسیار کمه برای همینه که این رشته یه مدت خوب جلو می‌ره یه مدت دیگه در جا می‌زنه. مساله دیگه اینه که آدم‌هایی که این چرخه رو جلو می‌برن و همشون هم انسان‌های محترم و دانشمندی هستند با هم مشکل دارند. همیشه تو درساژ ایران چند تا قطب روبروی هم ایستادند به جای این که کنار هم باشن. من از اوایل دهه هفتاد دارم تو مسابقه‌های درساژ شرکت می‌کنم و چیزی که برداشت کردم این بوده که یا تعداد مسابقه‌کمی در سال برگزار می‌شه یا همون‌ها هم خیلیاش کنسل می‌شه. چون اصل درساژ بر پایه نظمه و وقتی نظم تو مسابقه‌ها نیست اسب‌ها و سوارهاو همچنیم مربی و اسپانسر بلاتکلیف هستند، اسب‌ها و سوارها دائم تمرین می‌کنن،آماده می‌شن و به جایی می‌رسن اما مسابقه نمی‌رن یا کم می‌رن و یه مدت زیاد کار ندارن و همه چی از دست می‌ره. من درساژ رو خیلی دوست دارم و با همه‌ی اسبام هم کار می‌کنم اما درآمد اصلیم از پرشه پس مجبور می‌شم درساژ رو بذارم تو حاشیه. مساله دیگه اینه که آخر هر هفته‌ مسابقه پرش هست و مسابقه‌های درساژ موکول می‌شه به سه‌شنبه یا چهار شنبه، تو این روزها تماشاگر علاقمند معمولا فرصت نداره بیاد از طرفی از نظر خیلی‌ها این مسابقه درساژ یعنی قدم‌یورتمه و خیلی‌ها می‌گن کار مسخره‌ ایه و ارزش دیدن نداره. خیلی از قهرمانای پرش حتی با تمسخر باهات صحبت می‌کنن. می‌گن شما ول معطلی این چه کاریه آخه؟

حتی ممکنه بگن شماها از مانع می‌ترسین که درساژ کار می‌کنین.
حالا به من هیچ وقت این حرفو نزدن چون من خودم پرش می‌کنم ولی به خیلی از دوستام این حرفو می‌زنن. درساژ پایه‌اش نظمه اما ازسمت متولی‌هاش نظم و برنامه ریزی خوبی وجود نداره. اگر هم برنامه ریزی و هدفی هست درست اجرا نمی‌شه. آقا احسان من یه چیزی اضافه کنم. من چند سال پیش یه اسب رده بالای پرشم یه سیلمی بودیونی بود به اسم گلدن بوی. باهاش خیلی کار زمینی می‌کردم و مسابقه درساژ می‌بردمش. کم کم تو درساژ به سطح خوبی رسید. تو یه دوره قهرمانی کشور پرش قرار بود دوشنبه و چهارشنبه و جمعه بپریم و پنجشنبه مسابقه قهرمانی درساژ هم باشه. من روز اولو پریدم. روز دوم تو بازدید مسیر و قبل مسابقه از یکی مسئولای فدراسیون سوال کردم که فردا مسابقه درساژ هست. ایشون فرمودند شما حالا پرش تو بکن اعلام می‌کنیم. من پریدم و چهار خطا شدم و انتخاب شدم برای فینال روز جمعه. دوباره درباره درساژ فردا سوال کردم. اون آقا فریاد زد که شما چی می‌گی؟ من باید برای سه نفر مسابقه‌ی درساژ برگزار کنم؟ خب تقصیر منِ مسعود یزدی چیه که سه نفر شرکت کننده هست. من وظیفه دارم سواریمو بکنم، شما وظیفه داشتی در طول این سال ها کاری کنی که سه نفر شرکت کننده نداشته باشیم. برنامه‌ریزی شما اشتباه بوده که درساژ سه تا شرکت کننده داشته. به من بگید فردا مسابقه هست یا نه. فردا که هیچی. اون موقع مسابقه تو آبان ماه بود. اعلام می‌کنیم اعلام می‌کنیم رفت تا آخر سال و هیچی. الان چند ساله تو ایران مسابقه قهرمانی کشور بی نظم برگزار می‌شه؟ چرا؟ چون نمی‌خوان بشه. حرف شون چیه؟ اینو من از زبان خیلی از مسئولین شنیدم که می‌گن ما قهرمانی کشور پرش رو برگزار می‌کنیم برای پنجاه نفر . قهرمانی درساژ باید برگزار کنیم برای سه نفر. شما می‌خواین یکی تون قهرمان بشه، براتون بشه دکون بازار. من خودمو می‌گم. من زحمت کشیدم. بیشتر مواقع هم که من مسابقه رو نبردم پس برام درساژ مهم بوده. من کی به داروی اعتراض کردم؟ من درساژ رو دوست داشتم که از فرمان آرا اسب بار کردم بردم فرح آباد مسابقه و برگشتم و همیشه هم این احساسو داشتم که حق‌مو خوردن اما به نظر داور احترام گذاشتم، تشکر کردم. خداحافظی کردم و رفتم. همیشه هم نظر برگزار کننده این بوده که اگه یزدی شرکت نکنه مسابقه به حدنصاب نمی‌رسه و برگزار نمی‌شه و تو داری آب می‌ریزی به آسیاب خیلیا. من قصدم آب به آسیاب کسی ریختن نیست. من زحمت کشیدم چون درساژو دوست دارم. سعی کردم اسب آماده کنم و شرکت کنم. اگه من سال‌ها اومدم و رفتم به این دلیل بوده که درساژ رو دوست داشتم. تو پرش معلومه که مانع افتاده یا نه. تو کورس معلومه و همه می‌بینن که اسب از خط پایان رد شده یا نه اما تو درساژ نظر داور مهمه.

ادامه ی این مطلب را در مجله شماره  سه بخوانید.

برای دیدن بخش قبلی مصاحبه با مسعود یزدی  کلیک کنید.

The post برشی از گفتگو با اقای مسعود یزدی appeared first on ایران هورسی.

اسبش رو در اختیار این کار بذاره. نتیجه این که درساژی که تو ایران داره اجرا می‌شه شاید به نظر خیلیا ساده بیاد اما همین درساژ متفاوت با دنیا دست کم به سه سال زمان نیاز داره. اگر بخوای تو یه مانژ شصت در بیست این کارو انجام بدی و نمره هم بگیری باید اسبت هم تحرک و تجمع هم داشته باشه و هم به دهنه باشه. این دقیقا یعنی سه چهار سال کار مداوم. توی یه روز کاری من دوست دارم به اسبم نزدیک بشم. احساسم رو بهش انتقال بدم و سعی کنم اسبم رو به آرامش برسونم چون این مساله فوق تصور مهمه که اسبت رو به آرامش برسونی که اسبت هم بتونه با آرامش و بدون مقاومت برات کار انجام بده.

ادامه ی این مطلب را در نسخه کامل مجله شماره سه بخوانید.

The post برشی از گفتگو با اقای مسعود یزدی appeared first on ایران هورسی.

این اسبو می‌بردن بیرون ازشون می‌پرسیدیم کجا می‌بری اسبو؟ می‌گفتن باشگاه. باشگاه کجاست؟ یه روز من و این فرامرز خان دنبال رد پای اسبه رو گرفتیم و از جای نعلش رفتیم تا رسیدیم به اصطبل مکارچی همدان. بعدش چون علاقه داشتیم هر روز جامون باشگاه بود. اوایل برای تماشاکردن بود اما پدرم به خاطر بعد مسافت خیلی سخت گیری می‌کرد و این مساله که اسب براشون یه چیز جدید و ناشناخته بود. من ناچار از پدربزرگم خواهش کردم و ایشون منو تو باشگاه ثبت نام کردن و شروع کردم به سواری کردن. چون علاقه‌ام زیاد بود خیلی براش وقت می‌گذاشتم. کم کم با علیرضا خان بختیاری آشنا شدم. این آدم واقعا دید وسیعی داشت و شاید بیست سال بعد رو هم می‌دید. ایشون خیلی آدم با هوش و آیندهنگری بودن و هنوز هم هستند و خیلی به من کمک کردن. زمانی ما باشگاه می‌رفتیم که تقریبا آقای بختیاری باشگاه رو در اختیار داشتن و رسمی یا در سایه خاطرم نیست اما کنترل و مدیریت باشگاه با ایشون بود. ایشون بسیار خوش برخورد بودن و رفتار خاص شون باعث شد من شیفته شون بشم. این بود که بیشتر وقت می‌ذاشتم و کم کم از سوارشدن به اسب‌های کلاسی رسیدم به استفاده از اسبای ایشون. با همین اسبایی که تحت آموزش ایشون بود خیلی پیشرفت کردم و این قضیه تا حوالی سال هفتاد شش اینا ادامه داشت. خلاصه اگه بگم مربی اول من آقای مهراب شجاعی نوروز بودن. دومین مربی‌ام و مهم‌ترینش آقای علیرضا بختیاری بودن که همیشه قدردان ایشون هستم. سومین و تاثیرگذارترین مربی من آقای رامین شکی بودن که دید من رو به سوارکاری به طور کلی عوض کردن و هنوز هم گاه و بیگاه رفتن پیش ایشون برام افتخاره و آقای جمشیدخانی که خیلی به من لطف داشتن و همیشه راهنماییم کردن و یه زمانی استاد دانشگاه من هم بودن.

ادامه ی این مطلب را در نسخه کامل مجله شماره سه بخوانید.

The post برشی از گفتگو با اقای مسعود یزدی appeared first on ایران هورسی.