آموزش یورتمه (2)

سوارکار به سه روش می تواند حرکت یورتمه را انجام دهد: نشسته، نشست و برخاست و نیمه نشسته یا همان دو نقطه ای که در این مقاله نکاتی که باید در مورد این سه روش بدانید، ارائه شده است.

نشسته: سوارکار تمام مدت روی زین نشسته است و بدون نشست و برخاست با حرکات اسب هماهنگ می شود. این حالت برای سوارکاری در درساژ و وسترن نمایشی و دوما واکرا (درساژ اسپانیایی) مناسب است، به خصوص در سطوح پیشرفته تر.

نشستن در حالت یورتمه باعث می شود سوارکار بیشترین کنترل را داشته باشد، چون می تواند از وزن و بدنش برای هدایت اسب، فرمان حرکت به بالا یا پایین، چرخش، و کاهش یا افزایش تکان ها استفاده کند.

این حرکت یکی از آزمونهای سوارکاری هم هست که نشان می دهد سوارکار می تواند به آرامی با حرکات اسب هماهنگ شود. قدم دو که حرکت مناسب اسب های وسترن است عموما نرم تر و کم جنبش تر از یورتمه کار و یورتمه کشیده اسبهای انگلیسی است.

نشستن می تواند برای سوارکار بسیار خسته کننده شود، مخصوصا برای سوارکارانی که عضلات شکم و پشتشان قوی نیست، یا وقتی سوارکار مدت زیادی با قدرت این حرکت را انجام می دهد.

در یورتمه با حالت نشسته، قسمت پایین شکم و پشت سوارکار اندکی حرکت به جلو و عقب دارد و باسن او همگام با حرکت بالا و پایین و پهلو به پهلوی اسب، حرکت می کند. برای جذب ضربه یورتمه، سوارکار عضلات پاها، شکم و بخش پایینی کمر و همچنین باسن را شل می کند. اما قسمت بالایی بدن او باید راست و بی حرکت باشد. دستان سوارکار در این حرکت ثابت است. از زانو به پایین پاها نیز رها است و فقط زمانی که سوارکار به آن احتیاج دارد حرکتش می دهد.

اگر سوارکاری نمی تواند در حالت یورتمه بنشیند و مدام به این طرف و آن طرف می جنبد، باید یورتمه آزاد را انتخاب کند چون در یورتمه نشسته نه تنها سوارکار اذیت می شود بلکه ضربه زدن مدام بدنش به اسب باعث ناراحتی اسب هم می شود و در نتیجه اسب پشتش را گود می کند و حرکاتش خشک و سخت می شود.

 

نشست و برخاست: در این حالت سوارکار با هر قدم اسب یک حرکت نشست و برخاست دارد؛ در یک ضربه از روی زین بلند می شود و در ضربه بعدی می نشیند. اگر یورتمه نشست و برخاست درست انجام شود هم برای سوارکار و هم برای اسب راحت تر است.

این حرکت برای پرش با اسب، شکار، درساژ سطح پایین، و بیشتر مدل های سوارکاری سبک انگلیسی و همچنین در مورد سواری استقامت مناسب است.

در یورتمه نشست و برخاست، سوارکار اجازه می دهد حرکت اسب کمی او را از روی زین بلند کند (بالا بیندازد). وقتی سوارکار دوباره پایین می آید، به پشت اسب ضربه نمی زند بلکه بدنش به آرامی و نرم روی زین می آید.

در طی این حرکت، بر خلاف حالت یورتمه نشسته سوارکار شانه هایش را کمی به سمت جلو نگه می دارد و کاملا راست و عمود نمی ماند. وقتی سوارکار می نشیند و بلند می شود شانه ها و پاهایش تقریبا ثابت باقی می مانند و دست ها هم تغییری نمی کنند.

نیمه نشسته یا دو- نقطه ای: که به بعضی از انواع آن وضعیت پرش هم می گویند. در حالت نیمه نشسته سوارکار استخوان نشیمنگاه را از روی زین بلند می کند و فقط ناحیه لگن تماس خفیفی با زین دارد.

در حالت دو نقطه ای، سوارکار استخوان نشیمنگاه و لگن را بالا نگه می دارد. در هر دو حالت، سوارکار از روی زین بلند شده است و روی آن نمی نشیند. این حالت استراحت زیادی به پشت اسب می دهد. در عین حال سوارکار کمترین کنترل را روی اسب دارد. وضعیت نیمه نشسته یا دو نقطه به ندرت در حرکت یورتمه بکار می روند، اگرچه هردو در تاخت ملایم برای پرشکاران زیاد استفاده می شوند. در وضعیت دو نقطه پاهای سوارکار باید قدرت زیادی داشته باشد.

حرکت ضربدری
وقتی سوارکار در حرکت یورتمه از این طرف به آن طرف می رود، به آن حرکت «ضربدری» گفته می شود. حرکت ضربدری در هنگام یورتمه به تعادل اسب کمک می کند، و برای زمانبندی بعضی از حرکات کمکی سوارکاری مفید است، مثل حرکت تاخت ملایم.

 

حرکت ضربدری صحیح به این صورت است که سوارکار با هر بار ضربه زدن پای داخل و دست خارج اسب به زمین، می نشیند و با ضربه بعدی که در آن پای خارج و دست داخل اسب به زمین می خورد، بلند می شود. سوارکار به تدریج یاد می گیرد که ضربدری ها را با حسش تشخیص دهد. اما سوارکاران کم تجربه تر با احتیاط نگاهی سریع به سمت پایین می اندازند و از گوشه چشم آن را چک می کنند.

مهمترین چیزی که سوارکاران باید در مورد تعادل اسب در حالت یورتمه بدانند این است که اسب باید با ریتم مناسب خود رانده شود؛ یعنی اگر سرعش زیاد باشد از تعادل خارج می شود و مجبور می شود سرش را بالا بگیرد تا تعادل پیدا کند. این وضع باعث کوتاه شدن پشت اسب می شود که در درازمدت می تواند مشکلاتی را در پشتش به وجود بیاورد.

یورتمه رفتن با سرعت خیلی کم هم به همین صورت است، به جز در مورد یورتمه جمع که در آن بدن اسب بسیار فشرده است و همه عضلاتش جمع هستند، در حالی که بیشتر وزنش روی رانها قرار گرفته است.

به طور کلی این نکته بسیار مهم است که سوارکار در نشست خود تعادل کامل داشته باشد، چه در نوع حرکت نشسته و چه نشست و برخاست (که در بالا شرح داده شد): سوارکار تعادلش را به اسب منتقل می کند، حرکات اسب به سوارکار منتقل می شود، و همین روند ادامه دارد. به همین دلیل همیشه بیشترین تاکید من روی نشست سوارکار است.

اگر تعادل در نشست وجود داشته باشد می توانیم سوارکاری را شروع کنیم، وگرنه فرد فقط می تواند پشت اسب بنشیند، اما نمی تواند سوارکار شود!

گفتنی است این مقاله در شماره 32 نشریه دنیای اسب به چاپ رسیده است.

ارسال یک پاسخ

لطفا دیدگاه خود را وارد کنید!
لطفا نام خود را در اینجا وارد کنید