یه شرح حال کامل و جامع از خودتون به ما بدید. از سوارکاری و درس و زندگی و هر چیزی که به شناخت بیشتری از شما به دست بده.
من تیام بختیاری‌ام. یه خواهر دوقلو دارم به اسم ترمه. با خواهرم چهار سال تو سوییس زندگی کردیم. من لیسانس‌مو اون‌جا گرفتم و در شهر ژنو. بیزینس خوندم، همون مدیریت بازرگانی خودمون. بعد که اومدم ایران سواری رو بیشتر جدی گرفتم. اون جا هم یه کم سواری می‌کردم و به خاطر این که دوست داشتم درس‌مو زودتر تموم کنم و برگردم ایران، اون قدر حرفه‌ای سواری نمی‌کردم. هفته‌ای یه بار می‌رفتم و سوار می‌شدم. از قبل‌تر اگه بخوام بگم سواری رو اولین بار تو مکتب شکی شروع کردم و پیش بابک خان شکی. اون جا تفریحی سواری می‌کردیم. من پونزده ساله بودم که پدرم تصمیم گرفت برامون اسب بگیره. دو تا کره گرفتیم، نژادشونم فکر

دنیا، حس، فضا و جو سوارکاری تهران و همدان چه تفاوتی عمده‌ای با هم دارند؟
شهرستان‌ها رو از همون همدان شروع کنیم. تو همدان از وقتی ما شروع کردیم همه با هم می‌اومدیم باشگاه همه با هم بر می‌گشتیم. همه با هم سوار می‌شدیم. مثلن دو ساعت قبل از سواری شروع می‌کردیم مانژ رو آبپاشی می‌کردیم تا مربی باید به ما اسب بده. از اینها که بگذریم تو همدان همه با هم متحد بودند. یک نفر یه چیزی رو می‌گفت همه گوش می‌کردند. از این نظرها خیلی خوب بود اما تهران اصلن همچین چیزی نیست. تو همدان حتمن باید بدنسازی می‌کردیم، گشت می‌رفتیم، کاری که بلد نبودیم رو اصلن انجام نمی‌دادیم. ولی تو تهران نه همه چیز پراکنده‌است. همه چی کلونی کلونیه. هر کی با یه مربی می‌ره و میاد. اگه کسی با

آیا رپینگ کردید،اگر بله آخرین بار کی بوده؟
رپینگ کردم. خیلی سال پیش با یه تروبرد خالص که صد و پونزده بالاترین کلاسش بود. آناتومیش به پرش نمی‌خورد ولی چون تازه تو تهران مشغول به کار شده بودم مجبور بودم هر اسبی رو قبول کنم و اون اسب هیچ راهی نداشت جز رپینگ که یک راند رو بی خطا در بیاد. این قضیه بر می‌گرده به سال هشتاد. بعد از اون شده رو یه اسبی یه کم کنترلم رو کم کردم که تو نقطه جهش یه کم زیرتر دربیاد یا دورتر که بخوره به مانع. رپینگ دستی ولی نکردم. خیلی هم مخالفم باهاش. یه بار نزدیک به یه مسابقه یه مربی خارجی اومده بود ایران و یه وسایلی می‌گذاشت که آسیبی به اسب نمی‌رسوند و اسب رو هوشیار می‌کرد و من زیر نظر مربی این کارو انجام

در پیچ و تاب زندگی شیر ژیان باش
خم شو،ولی نشکن،به مانند کمان باش
گفتگویی کوتاه اما جذاب با شیرزنی از دیار زنان و مردان غیور که به حق میتوان اورا اسطوره امید خواند چراکه علیرغم تمام سختی ها و ناملایماتی که در زندگی بخود دیده هرگز ناامیدی بر او چیره نگشته و سرسختانه پا در رکاب کرده و به سوی اهدافش می تازد.
به جرات می توانم مهتاب باباحیدری را یکی ازبهترین ها و با اخلاق ترینهای این حرفه بخوانم چراکه رفتار و منش او نمونه بارز رفتار یک ورزشکار است و به شخصه هرگز اورا درصدد تخریب و یا بی حرمتی به رقیب نیافته ام.

مشکل اصلی آموزش سوارکاری و راهکار اصلاحش از نظر شما چیست؟
آموزش سواری الان شرایطش بد نیست، شما پایه‌ها رو نگاه کن، همه خوب سوار می‌شن، هم خوب به استایل‌شون می‌رسند، به تیپ‌شون می‌رسند، دارن شو می‌دن، سواری دنیا هم، همینه. همه می‌خوان شو بدن. کسی که حرفه‌اش اینه با کسی که تفریحش اینه فرق داره، همه‌جای دنیا هم همینه. کسی که تفریحش اینه باید بیاد اینجا اسبش ترین شده باشه، مرتب شده باشه، لذت ببره و شب به کارش برسه. قرار نیست همه مهندس باشن، همه دکتر باشن گاهی مریض هم لازم داریم.

شما کجا شروع به سواری کردید با چه مربی و با کدوم اسب و چند سال از اون زمان گذشته؟
دو سال و نیم سن داشتم. تو پارک ارم یا پارک ملت سوار این اسبای کرایه‌ای شدم. پدرم من رو سوار کردند و یه دور زدند و پیاده‌ام کردند. پرسیدند خوب بود و من گفتم نه. پرسیدند چرا؟ گفتم کم بود. یه دور دیگه سوارم کردند و پیاده شدم و باز گفتم کم بود. گفتند که سواری رو دوست داره و باید جدی بهش پرداخته بشه. منو بردند پیش آقای بهرامی. یه باشگاهی بود تو گیشا که الان یه اتوبان از توش رد شده.